BREISSACH REVISITED
Precies tien jaar geleden was ik hier om de Gairloch te bekijken en misschien te kopen. Elsbeth en ik hadden samen net een vakantie in Nederland achter de rug met onze salonboot de Oriënt. De week erop vloog Elsbeth met zus Hanneke naar China om Noortje op te halen na nog twee weken met haar door China gereisd te hebben. Ik had op internet de Gairloch gevonden, die te koop was. Ik vloog naar Bazel en heb vanuit Breissach op zondagochtend Elsbeth gebeld dat ik de boot wilde kopen. Zij fietste toen in tropische temperaturen op de Chinese muur en was zo moe en verhit dat zij alles goed vond. Tja en zo varen wij nu nog steeds op deze Broom Continental uit 1972. Uit het feit dat wij sindsdien meerdere maanden per jaar op de Gairloch door Europa varen kan je opmaken dat ik toen een goede keus gemaakt heb. Weer terug in Breissach na vertrek van Noortje en Robbie heb ik het adres van de vorige eigenaar gevonden en hem gebeld.
Hij kwam dezelfde middag op bezoek, het ging goed met hem en het was 'Eine herzliche Begegnung' met Ivo Mansmann, de vroegere eigenaar, de Gairloch en zijn huidige bemanning. Liggend op dezelfde plaats in dezelfde haven én precies tien jaar geleden dat ik besloot tot de koop van de Gairloch.
Hij kwam dezelfde middag op bezoek, het ging goed met hem en het was 'Eine herzliche Begegnung' met Ivo Mansmann, de vroegere eigenaar, de Gairloch en zijn huidige bemanning. Liggend op dezelfde plaats in dezelfde haven én precies tien jaar geleden dat ik besloot tot de koop van de Gairloch.
QUATORZE JUILLET
In Straatsburg aangekomen adviseerde de sluismeester ons om direct na de sluis op het ponton van de Halte Nautique af te meren want dan konden wij het vuurwerk zeer goed zien. Per fiets maakten wij in de middag een korte tochtje door de stad. Terug gekomen bij de boot bleek het parkje, waar de boot lag met hekken afgezet te zijn en er liepen een vijftal beveiligers rond.
Veiliger konden we niet liggen want zij bleven tot 2 uur 's-nachts om ook over ons waken. Geamuseerd zagen we vanaf het achterdek het hele gedoe aan. Aan de overkant kwamen busjes van de politie en de ME te staan Een brug werd door het militairen afgezet en de trams mochten niet meer bij de halte op de brug stoppen. Er verschenen de uren erna, ambulances, nog meer politie, de brandweer,hulpverleners te water, duikers en uiteindelijk de Gendarmerie National oftewel de waterpolitie. We herkenden hun uniform inmiddels maar al te goed. Met een pak papier in de hand, waar in zou staan dat wij ons bevonden in de 'Zone de Securité', vastgesteld door de prefect én de VNF nota bene, die ons naar het ponton hadden verwezen en dat wij daar niet mochten liggen... Tegenstribbelen hielp niet, zij begeleidden ons naar de andere kant van het vuurwerkterrein verder op langs het kanaal. Daar lagen wat bootjes en op de kade waren duizenden mensen. Het lukte mij om tussen de bootjes af te meren, onder applaus van de mensen op de kant. Ook het bootje van de waterpolitie kwam langs en vond dat ik très profesionnel had afgemeerd en zei dat ik na het vuurwerk weer naar de Halte Nautique terug mocht. Prettig zitten kijken was het niet echt met honderden mensen èn kinderen achter je. Het viel ons op dat er zoveel baby's en kinderen aanwezig waren, hoe kun je zulke kleintjes aan de mensenmassa en herrie blootstellen. Het vuurwerk van 50.000 euro, zo las ik de volgende dag, was oog en oor verblindend. Achter ons was een smalle loopbrug. Van beide kanten probeerden mensen na afloop de overkant te bereiken. Dat heeft uren geduurd. In het gedrang vielen er een paar mensen flauw, de ambulance medewerkers kregen het nog druk. Onder de brug ontstond een spontaan feestje van een aantal gillende pubers met een vervelend muziekje uit een smartphone. Gelukkig kwam daar rond één uur een voortijdig eind aan toen er een enorme regenbui losbarstte. En toen lazen wij het bericht over het drama in Nice. Echt, het had hier ook met de mensenmassa op de kade kunnen gebeuren en op de bijna stilstaande massa op de loopbrug... Één gek is genoeg, ondanks de vele bewaking die wij gezien hebben.
In Straatsburg aangekomen adviseerde de sluismeester ons om direct na de sluis op het ponton van de Halte Nautique af te meren want dan konden wij het vuurwerk zeer goed zien. Per fiets maakten wij in de middag een korte tochtje door de stad. Terug gekomen bij de boot bleek het parkje, waar de boot lag met hekken afgezet te zijn en er liepen een vijftal beveiligers rond.
Veiliger konden we niet liggen want zij bleven tot 2 uur 's-nachts om ook over ons waken. Geamuseerd zagen we vanaf het achterdek het hele gedoe aan. Aan de overkant kwamen busjes van de politie en de ME te staan Een brug werd door het militairen afgezet en de trams mochten niet meer bij de halte op de brug stoppen. Er verschenen de uren erna, ambulances, nog meer politie, de brandweer,hulpverleners te water, duikers en uiteindelijk de Gendarmerie National oftewel de waterpolitie. We herkenden hun uniform inmiddels maar al te goed. Met een pak papier in de hand, waar in zou staan dat wij ons bevonden in de 'Zone de Securité', vastgesteld door de prefect én de VNF nota bene, die ons naar het ponton hadden verwezen en dat wij daar niet mochten liggen... Tegenstribbelen hielp niet, zij begeleidden ons naar de andere kant van het vuurwerkterrein verder op langs het kanaal. Daar lagen wat bootjes en op de kade waren duizenden mensen. Het lukte mij om tussen de bootjes af te meren, onder applaus van de mensen op de kant. Ook het bootje van de waterpolitie kwam langs en vond dat ik très profesionnel had afgemeerd en zei dat ik na het vuurwerk weer naar de Halte Nautique terug mocht. Prettig zitten kijken was het niet echt met honderden mensen èn kinderen achter je. Het viel ons op dat er zoveel baby's en kinderen aanwezig waren, hoe kun je zulke kleintjes aan de mensenmassa en herrie blootstellen. Het vuurwerk van 50.000 euro, zo las ik de volgende dag, was oog en oor verblindend. Achter ons was een smalle loopbrug. Van beide kanten probeerden mensen na afloop de overkant te bereiken. Dat heeft uren geduurd. In het gedrang vielen er een paar mensen flauw, de ambulance medewerkers kregen het nog druk. Onder de brug ontstond een spontaan feestje van een aantal gillende pubers met een vervelend muziekje uit een smartphone. Gelukkig kwam daar rond één uur een voortijdig eind aan toen er een enorme regenbui losbarstte. En toen lazen wij het bericht over het drama in Nice. Echt, het had hier ook met de mensenmassa op de kade kunnen gebeuren en op de bijna stilstaande massa op de loopbrug... Één gek is genoeg, ondanks de vele bewaking die wij gezien hebben.
MET HET TREINTJE DOOR STRAATSBURG
Van ons korte fietstochtje op de 14e juli hadden wij de indruk gekregen, dat Straatsburg een zeer mooie stad is. Met als historisch hart het Grande Île, omringd door de rivier de Île en het Canal de Île.
Dit staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst van de Unesco. En dat trekt veel toeristen. Om een snelle indruk te krijgen van een stad maken wij soms een kort toertje met een toeristentreintje. Dat lukte hier niet, geen plaats meer en dan maar op de fiets achter het bomvolle treintje aan. Voordeel is dat die alle andere toeristen te voet opzij dringt en je word zo achteraan rustig rondgeleid door de hoogtepunten van de stad. Langs de kathedraal met één toren, die wel 142 meter hoog is. Tot de 19e eeuw de hoogste plek van de christenheid. En langs het Petite France, met de vakwerkhuizen met hoge schuine daken en bebloemde balkons. En het ritje is nog gratis ook! Echt op zijn Hollands sightseeing, op de fiets! Halverwege sloten ook een paar Franse fietsers zich bij ons aan. Bonne idée monsieur...
Van ons korte fietstochtje op de 14e juli hadden wij de indruk gekregen, dat Straatsburg een zeer mooie stad is. Met als historisch hart het Grande Île, omringd door de rivier de Île en het Canal de Île.
Dit staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst van de Unesco. En dat trekt veel toeristen. Om een snelle indruk te krijgen van een stad maken wij soms een kort toertje met een toeristentreintje. Dat lukte hier niet, geen plaats meer en dan maar op de fiets achter het bomvolle treintje aan. Voordeel is dat die alle andere toeristen te voet opzij dringt en je word zo achteraan rustig rondgeleid door de hoogtepunten van de stad. Langs de kathedraal met één toren, die wel 142 meter hoog is. Tot de 19e eeuw de hoogste plek van de christenheid. En langs het Petite France, met de vakwerkhuizen met hoge schuine daken en bebloemde balkons. En het ritje is nog gratis ook! Echt op zijn Hollands sightseeing, op de fiets! Halverwege sloten ook een paar Franse fietsers zich bij ons aan. Bonne idée monsieur...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten