2015-9-29

 LOGÉE MET EIGEN SLAAPKAMER

Tijdens onze gedwongen snelle sluizentrap op het kanaal kwam Heleen langs. Ze kondigde aan dat ze de makkelijkste logé wilde wezen. Ze sliep in haar Westfaliacamper naast de boot, haar eigen slaapkamer dus. Ze zette de camper ergens neer langs het kanaal, waar zij vond dat het voor haar camper en onze boot prima uitkwam om te overnachten. Ze fietste ons tegemoet, voer mee, hielp met het opendraaien van de sluisdeuren. Vroeg wakker zat ze in haar camper foto's te sorteren op haar computer. Ze vindt het heerlijk om door Frankrijk te rijden. En dat was een enorme bof voor ons. Zo konden wij vele bezienswaardigheden in de omgeving bekijken, die met onze vouwfietsjes onbereikbaar zijn.

CONCERT EN 2000 KAARSJES IN FONTENAY

Nog moe van het sluizen lagen wij bij te komen in Venarey. Heleen kwam aan het eind van de middag met haar camper terug. Zij had overal de VVV's bezocht en bracht een stapels folders mee. Zij vertelde van een concert die avond in de Abdij van Fontenay. Niet ver van ons vandaan, maar door het stijgingspercentage voor onze vouwfietsjes onbereikbaar. Deze gebouwen zijn zo mooi opgeknapt, dat de abdij op de Unesco-erfgoedlijst is geplaatst. Wij zijn er 's-avonds naar toe gereden en er waren nog plaatsen vrij. Het Paris Mozart Orchestre uit Parijs speelde die avond werken van Ravel, Strawinsky en Tjaikowsky in de kerk. Na afloop kon men rondlopen in de met 2000 kaarsen verlichte tuinen. De werkelijkheid is mooier dan de tekening van Elsbeth doet vermoeden. We kwamen Aalsmeerders tegen die dat vast kunnen beamen!

VIDE GRENIER

Varend op een boot door Frankrijk moet je veel geluk hebben om op de juiste datum in een dorp te zijn, waar die dag een 'zolderopruiming', een vide grenier, plaats vindt. Heleen had haar huiswerk goed gedaan. Een 10 km verderop, in Brain, was het die zondag zo' n opruimdag en wij hoefden alleen maar in haar auto te stappen. In een rustig dorp met een lange weg bergop stonden aan beide kanten kramen met mensen die graag van hun spullen af wilden. En Heleen en Elsbeth vonden juist die ene kraam, die de moeite waard was. Zij deden goede zaken en de opbrengst bleek ten bate van de restauratie van de kerk in La Bussière, in de Vallée d'Ouche te zijn .Wij lagen een week tevoren tegenover het huis van de verkopende partij aan de gloednieuwe kade met vreemd geplaatste elektriciteitspalen, die 'En Panne' waren. Volgens haar was het werk daar nog niet af, volgens ons leek het van wel....we gaan het zien. Volgend jaar komen we terug, gaan we lunchen in de abdij, bezoeken de gerestaureerde kerk en hopen dat de stroom inmiddels wel is aangesloten. Van al dat geslenter krijg je na een paar uur honger. Dan is er gelukkig de Buvette! Voor een euro een tot de rand gevuld plastic bekertje met rode wijn of voor twee euro een biertje. En een stokbrood met saucisse of merquez met portie frites. De worstjes komen vanachter een groot karton vandaan, de cuisine, waar ze met zorg op de barbecue gegrild worden. Dat smaakt na uren slenteren weer als een sterrenmaaltijd!

 

2015-9-26

 

VANDENESSE

 

Boven op een berg ligt de kasteelburcht Chateauneuf. Na Pouilly-en-Auxois op weg naar het zuiden rijd of vaar je op de autoroute du soleil of het kanaal van Bourgondie hier kilometers lang omheen. Het kanaal en de autoroute komen hier heel dichtbij elkaar. Aan de voet van de berg ligt Vandenesse. Vier jaar geleden maakte Elsbeth een tekening van het uitzicht op Chateauneuf. Nu keek ze de andere kant op. Rondom de hoge kerk is een wirwar van veelkleurige daken, dat inspireerde haar tot het maken van dit schilderijtje. Het dorp zelf heeft geen winkels, maar wel een Bar-restaurant en een Auberge. In beide kun je voor rond de 13 euro prima lunchen. Misschien een idee voor "Even weg van de snelweg"? Op weg naar het zuiden met de auto?

STERRENMAALTIJD

Mark en Lydia kwamen langs op terugreis naar Nederland en belden onderweg op, "waar zitten jullie? Als het uitkomt komen we graag langs en trakteren jullie op een etentje". Wij lagen in La Bussière-sur-Ouche, een klein dorp met 150 inwoners met maar één restaurant.
Maar wél één met een Michelinster, Abbaye de la Bussière en vlakbij de boot gelegen. Dat was geen bezwaar zei Lydia. Hadden wij even geluk! Alleen was er een groot hoog hek voor de ingang dat steeds gesloten was als wij langskwamen. Zag er allemaal niet erg gastvrij uit. Ik vroeg, of ze een krop sla konden scoren, dan kon ik in uiterste geval zelf een sterrendiner maken. Gelukkig was er geen sla te krijgen, maar was de beroemde confisier Zurcher op zondag in Montreux wel open. Zij brachten overheerlijke hartige canapé's mee en zo maakten we onze eigen sterrenmaaltijd. De volgende dag liepen we langs de muren van de abdij voor een bezoek aan de kerk. Elsbeth en Lydia zagen een deurtje uitsluitend voor leveranciers open staan en waren niet te beroerd om een kijkje in de tuin en het restaurant te nemen. Het bleek een park te zijn van 7 hectare met rondom apart staande gebouwen. Een Relais&Chateau met in de bijgebouwen 18 kamers en suites, alle met uitzicht op het park met vijver. En in het hoofdgebouw het sterrenrestaurant dat inderdaad op zondagavond toch open was. Wij vertelden dat wij van plan waren er de vorige avond te eten, maar steeds voor een gesloten hek stonden. Tja ,dan hadden wij maar met onze auto voor het hek moeten komen dan werd het automatisch geopend. Op wandelaars en bootjesmensen wordt niet gerekend!

DE SANDWICH

Met de Engelsman maakten wij ons op voor een stevige sluizentocht. Op een verlaten boot met Belgische vlag verscheen de volgende ochtend de Franse eigenaar (boot wel met een Belgische vlag, dan hoef je geen belasting te betalen). Ik vertrek om 9 uur, deelde hij mee, zonder iets daarvoor afgesproken te hebben. Ik vertelde dat er al twee boten die tijd die kant opgingen. Hij belde een kwartier lang met de VNF en de sluismeester en kreeg het voor elkaar om met zijn drieën te sluizen. Met boten van ruim 11 meter lang en 2x ruim 12 meter lang in een sluis met de gebruikelijke drempel achterin en max 38 meter lang is het passen en meten. En in elke sluis in Frankrijk liggen de bolders op een andere plaats als extra moeilijkheidsfactor. Ik sprak met de Engelsman af dat als hij eerst de sluis in ging ik er voor zou zorgen dat ik de laatste was en de Fransman in de 'sandwich' zat. Tot de middagpauze deden wij met zijn drieën 13 sluizen in 3 uur. De Fransman, een onhandige kapitein en met een nerveuze matroos aan boord, haakte in de middagpauze af, het was hem en haar véél te vermoeiend. De Engelsman zo bleek later was een oud rugbyer uit Wales,die zelf in zijn garage zijn boot gebouwd had en over zee naar Europa gevaren. Met hem ging het sluizen snel en samen deden wij die middag in 3 uur 21 sluizen. Toen hadden wij er ook genoeg van. Voor de volgende dag bleven er nog een tiental sluizen over. Vóór de lunch kwamen wij aan in Venarey, de sluiting ontkomen. In een veel rustiger tempo konden wij onze tocht op het kanaal van Bourgondië afmaken.

2015-9-23

 

ONS KANTOOR IN DIJON

Internet is in Frankrijk nog steeds een moeizaam gebeuren. En in al die jaren geen verbetering. Het Minitel uit de tachtiger jaren is pas sinds enkele jaren definitief afgeschaft. Dat was een kastje bij de telefoon, waar zeer beperkt in bibliotheekachtige informatie kon worden gekeken. Men vond dit systeem zo geweldig dat computers en internet pas jaren later dan in de rest van Europa ingang vond in Frankrijk. Deze achterstand bestaat nog steeds. Men schermt met een dekkingsgraad van telefonie met mobiel internet van 95 %. Maar de masten kunnen de vraag niet aan, zeker in het zomerseizoen met de vele toeristen. Soms werkt het en opeens is het voor uren verdwenen. Er is echter één bedrijf, waar het internet altijd goed werkt: MacDonalds. In Dijon gingen wij 's-ochtends op de fiets naar de Mècdo zoals dat hier heet. Bij een uitstekende koffie en ontbijt is het verlaten zaaltje boven ons privé kantoor. Dat moet je niet rond lunchtijd doen, dan is het een grote hangplek voor jongeren en families met veel kinderen! Dan kan je niet rustig "werken"!

GEDONDER OP HET KANAAL

Onderweg naar Dijon hoorden wij geruchten dat een deel van het Canal de Bourgogne zou worden afgesloten. De VNF in Dijon vertelde mij dat er niets van bekend was. En als er een beslissing de komende weken toch zou komen er rekening gehouden werd met de scheepvaart, d.w.z dat er altijd 2-3 weken tijd zou zijn om het kanaal te verlaten. Wij verlieten Dijon zonder haast door de prachtige Vallée d ´Ouche, Er passeerde ons die dag slechts één boot, een Engelsman mét haast. Een paar dagen later kwam via via het bericht door, dat op 7 augustus besloten was om in overweging te nemen (envisager heet dat in het Frans) om de ochtend van 18 augustus het gedeelte van Pouilly-en-Auxois tot Venarey-les-Laumes eventueel te sluiten. Dan weet je nog niks. Toen wij op het hoogste punt van het kanaal aankwamen voor de tunnel naar Pouilly vernamen wij 13 augustus uit de plaatselijke krant dat in goed overleg met alle betrokken partijen, de hotelboten en botenverhuurfirma's, besloten was om dat gedeelte van kanaal 18 augustus te sluiten. In een interview met de kapitein van de rondvaartboot in Pouilly stond dat de discussie over het sluiten van het kanaal is bijna net zo lang is als het kanaal zelf. In november 2014 was er al een eerste vergadering. Men wist toen al dat één van de belangrijkste stuwmeren om het kanaal van water te voorzien, in Pont-en-Massène van maart tot oktober 2015 leeg zou zijn voor werkzaamheden. Een ander kanaal, Canal  du Centre, is wat water betreft het slechtst bevoorraad kanaal van Frankrijk. Minstens een maand tevoren wordt daar bekendgemaakt, wanneer dat dicht gaat. Op 'ons' kanaal had men de sluiting al lang van tevoren kunnen zien aankomen. En zo hadden wij nog net drie dagen om het te sluiten gedeelte van het kanaal van Bourgondie van 40 km maar met wel 55 sluizen te doen. Die middag snel door de tunnel van ruim 3300 meter en de volgende 13 sluizen verder kwamen wij aan in Port Royal. Daar lag de Engelsman, die ons al eerder gepasseerd was op ons te wachten. Hij moest wachten op een andere boot waar hij de volgende dag mee moest sluizen en dat waren wij!

SLUIS MOULIN BANET 

In de Vallée d'Ouche passeer je sluis 34 met deze naam. Het sluishuis wordt gehuurd door de Zwitsers, Urs en Doris. Zij voerden met hun 'Baron d'Ecluse' met gasten door Frankrijk. Deze boot lag in de winter bij dit sluishuis. De VNF heeft er zelfs een kade voor aangelegd. De grote boot hebben zij niet meer. Er ligt nu een Valkvlet, waar ze af en toe kleine tochtjes mee maken met gasten en soms met diner. Zij hebben zich geheel toegelegd op de vele fietsers langs het kanaal, die er kunnen lunchen of wat drinken in een lounchvolle omgeving. Er is ook een kleine gîte bijgebouwd, bijna altijd bezet. Langs de kade mag je met de boot aanleggen en krijg je tegen betaling elektriciteit. In de winter gaan ze terug naar Basel. Drink je koffie dan serveren zij de specialiteit uit hun stad, Basler Leckerli, erbij.

 

2015-9-14

DIJON HAVEN

Dijon is absoluut een omweg waard, in de groene Michelingids met drie sterren vermeld. Josja hebben wij met de auto vanuit Saint Jean de Losne naar de stad gebracht voor de trein richting Nederland. Op de terugweg zijn wij langs de haven gereden. Die lag helemaal vol! Bij navraag bleek dat je er gratis kan liggen mét elektriciteit en water. In 2011 waren wij hier ook. Het liggeld, toen 10 euro, werd geregeld door de eigenaar van de camping, die dagelijks langskwam. Die hield er mee op en vanaf die tijd liggen de VNF, die over het liggeld gaat en de gemeente, die de stroom en het water levert in de clinch wie de gelden gaat innen en wie welk deel daarvan krijgt. Dat duurt al een paar jaar, stroom en water wordt nog steeds geleverd en niet verrekend. Logisch dat de haven bijna vol ligt met boten met zwervers die er niet uit zien, bateau poubelle heet dat hier! Er zijn nog 2 vrije ligplaatsen, natuurlijk altijd bezet door gelukkige passanten. Tot onze stomme verbazing hadden ook wij dat geluk toen wij 2 weken later tegen de middag ditmaal met Mary aan boord van de Gairloch in Dijon aankwamen. Er was zowaar één plek vrij!

BLIJF VAN MIJN FIETS AF!

De haven van Dijon ligt aan een parkje met een door een hek afgesloten kinderspeelplaats. Om zes uur in de ochtend komt de schoonmaakploeg van de gemeente. Opgevolgd door oppas-oma's en opa's met kleinkinderen. Tussen de middag zijn de picknicktafels vol met lunchende mensen. Na schooltijd komen de moeders met hun kinderen samen met de zuiplappen voor de apéro. Daarna een serie barbecuers. Het park is slecht verlicht, dus als het donker wordt laat het echte gespuis zich zien, m.n. de dealers te volgen door hun verlichte telefoontjes. De politie laat zich bij voorkeur overdag zien. Kortom zoals een inwoner van Dijon mij vertelde, het is hier erg gevaarlijk: 'het is hier net Marseille!'. Dat er fietsen gestolen werden van boten, hadden wij al begrepen. De eerste avond al werd een overigens niet afgesloten fiets van de buren gestolen. 'Hilfe' schreeuwde de Duitse eigenaar en in de verte zag je iemand hard weg fietsen. We waren dus gewaarschuwd. Behalve het kabelslot hadden wij onze fietsen, zonder zadels om een dief te ontmoedigen, met in het donker onzichtbare zwarte touwtjes aan elkaar en aan de boot vastgemaakt. Dat was achteraf een enorme vondst. Het kabelslot werd om 3 uur in de nacht doorgeknipt, niets van gehoord. Wij sliepen n.b. in de punt van de boot vlakbij de fietsen, die stonden boven ons hoofd. Maar door onze extra touwtjes lukte het de dief niet de fietsen geluidloos van boord te tillen. Door dat lawaai werden wij wakker. En in goed Nederlands schreeuwden wij: "Gvd, opsodemieteren, blijf van onze fietsen af!" Dat hielp, hij begreep direct waar wij het over hadden. De dief sprong van boord en verdween in de nacht, evenals het doorgeknipte slot, ook nooit meer terug gezien. Achter de fiets van Elsbeth hebben wij een klein belletje gehangen als extra alarm. Nu weet ik ook als wij samen een fietstochtje maken dat ze niet ver weg is. Want de fietsen hebben wij nog!  

MONOPRIX

Met al onze vrouwelijke gasten, ook met Heleen, hebben wij uiteraard de graftombes van Philips de Stoute, Jan zonder Vrees en Margaretha van Beieren bezocht in het mooie paleis van de Ducs de Bourgogne. Maar er was nog een zeer geliefd minder statig gebouw: de Monoprix! Bovendien was het de tijd van de soldes, de uitverkoop en zelfs van de dernière démarque, de laatste prijsverlaging tot 70%. De Monoprix, een type Franse HEMA met in heel Frankrijk veel vestigingen in het oude centrum van veel steden. Handig inspelend op de leegloop van kruideniers hebben ze vaak ook een grote supermarché. Maar de dames waren meer geïnteresseerd in de afdeling dames- en kleinkinderconfectie. Ze hebben allen hun slag geslagen. En tja, als ook Elsbeth zegt voor die prijs kan je dat toch niet laten hangen, trap ook ik er elke keer weer in! Heleen kwam helaas te laat voor de uitverkoop, de nieuwe winter collectie hing er al!