2013-05-29

 

CHANTIER ALLEMAND

Na vier jaar wordt het tijd om de boot op de kant te zetten om het onderschip schoon te maken en in nieuwe antifouling te zetten en van nieuwe anodes te voorzien. Dé plek in het zuiden om dat te doen is bij chantier Allemand in het vissersdorpje Grau d’Agde. In de ronde sluis bij Agde neem je de ‘afslag’ richting de L’Hérault. Deze rivier mondt na 6 kilometer uit in de Middellandse zee. Vlak voor de monding ligt deze werf, door vele mensen aangeraden. En terecht. Vader, inmiddels met pensioen, ontwierp en bouwde machines, waarmee boten tot 45 ton uit het water kunnen worden gehaald. Henri, zijn zoon, bestuurd alle machines en zijn 3 zusters bestieren de watersportwinkel en de administratie Uiterst efficiënt, meer allemand dan francais! En voor zeer redelijke prijzen.

Je vaart een haventje in en met grote banden wordt de boot uit het water getild. En over de openbare weg naar hun terrein gereden. De boot wordt op een bok geplaatst en machine nr. 1 rijdt weg.

Vervolgens wordt machine nr. 2 onder de bok gereden en de boot wordt met bok en al opgetild en naar een plek gereden en nauwgezet tussen andere boten geparkeerd.

Vervolgens krijg je een vliegtuigtrap om aan boord te komen, maar zonder stewardess!

Tenslotte krijg je een professionele Kärcher en je kan beginnen om het onderschip te reinigen van alle aanslag. Daarna met een schuurspons de resten wegschuren en opnieuw afspuiten. Mijn boot heeft een zwarte antifouling. Na verloop van tijd lag er een enorme plas zwart water onder onze boot. Mijn buurman had groene antifouling en was het water groen, aan de overkant blauw en twee boten verder was het water rood. Dit alles gebeurde in een enorme herrie. Milieueisen? Nooit van gehoord in Frankrijk. Per dag gaat daar een 10-tal boten het water in en uit! De volgende dag hebben wij het onderschip geschilderd met nieuwe antifouling en de anodes verwisselt (was hard nodig!). Op dag drie de rest van de verf opgesmeerd en heeft een monteur een paar kleine reparaties aan de motor verricht. Dag 4 ging de boot het water weer in.

 

Hoe we nog in Grau d’Agde zijn gekomen is een wonder. Onderweg hebben wij niets gemerkt. Maar in de linker schroef zat een groot stuk touw van 12 mm dik gewikkeld en visdraad. Om de rechter zat behalve veel visdraad een sjaal en een plastic zak. Ook  miste er een ‘hap’ uit de linker schroef. Gelukkig was hij niet getordeerd en hoefde niet vervangen te worden. Une souvenir du Canal du Midi.

 

Wij konden aan boord slapen, maar verkozen het aangeraden familiehotel met een kamer met uitzicht op zee en ligbad, hoewel zo klein, languit liggen kon je vergeten. Maar de originele retro decoratie van de badkamer zullen we niet snel vergeten ‘s-Avonds vis eten op een terras en uitgeput, maar zeer voldaan naar bed. Het weer werkte mee, het was zelfs echt strandweer en zonnig, maar we waren blij om in de schaduw onder het schip te kunnen werken.

 

Vlakbij de monding van de L’Hérault met uitzicht op zee. In de verte zag je Narbonne en de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Nadat de boot in het water lag hebben wij varend langs het hotel en een stukje op de Middellandse zee afscheid genomen van Grau d’Agde.

2013-05-24

ABDICATIE EN KRONING IN AMSTERDAM
Uiteraard hebben wij op 30 april via de Franse televisie vrijwel alles live gezien wat zich in Amsterdam afspeelde. Van onze dochters hadden wij een dienblad met de afbeelding van het paleis op de Dam meegekregen om in Frankrijk een Amsterdams gevoel te hebben die dag. Via BFM-tv, een continue nieuwszender hebben wij alles gezien. Op tv en in de kranten werd veel aandacht besteed aan de kroning. Willem-Alexander kwam er wat ‘pilserig’ vanaf. Steeds werd zijn bijnaam Prince Pils en Prince de la Bière genoemd. Verder vol lof over de ravissante koningin Maxima. 33 jaar geleden stonden wij zelf op de Dam en waren getuige van de balkonscène met koningin Beatrix en de eerste rookbom. Daarna ontstond de stadsoorlog met de kraakbeweging ‘geen woning, geen kroning’. Wij woonden toen op de Oude Zijds Achterburgwal, vlakbij de Pillenbrug bij de Oude Hoogstraat. Tot diep in de avond konden wij vanuit ons raam op de eerste etage de charges meemaken van de ME. Zij hadden zich verschanst op de brug om de toegang tot de Dam af te sluiten. De huilende (traangas) en brakende (braakgas) relschoppers dropen af om na een half uur verder te gaan met hun provocaties. Gelukkig stond de wind voor ons gunstig en kon het raam openblijven. Door de rellen voor de deur waren wij aan huis gekluisterd. Het heeft bij ons veel herinneringen opgehaald van die tijd. Nu stonden onze beide dochters op de Dam. En alles verliep die dag in pais en vree.

LELIETJES VAN DALEN

Tegen 1 mei kan je in Frankrijk overal een bosje lelietjes-van-dalen kopen. Dat heeft niets met de dag van de arbeid te maken, op welke dag in Frankrijk trouwens niemand werkt. In 1561 benoemde koning Karel de negende op 1e mei de lelietjes-van-dalen tot ‘de koningin van één dag’. Ze zouden geluk brengen en een mooie maand mei inluiden. Nog steeds zorgt iedereen ervoor die dag een bosje in huis te hebben. Wie wil dat nu niet in crisistijd en ook wij kochten een bosje met die kleine witte bloempjes in grote groene bladeren verstopt en zetten het in een op een vide-grenier gekocht bijpassend vaasje. Volgens Elsbeth ook een gelukje van 2 euro!

LE SOMMAIL
Sommail is een echte pleisterplaats. Vroeger was dit de vaste overnachtingsplaats voor de reis van Toulouse naar Sète per boot. Er is nog steeds een auberge om te slapen en te eten. Met een ijskelder (ijs kwam uit het Montagne Noir) om het eten in de auberge te kunnen conserveren. En voor geestelijk voedsel een kerkje, met de rug naar het kanaal toe. Tot de opkomst van het spoor was het ook een transitohaven voor de regio. De pakhuizen staan er ook nog steeds en fungeren nu als kantoor voor bootverhuurders. En dankzij hen blijft het plaatsje levendig.

2013-05-24

DE HUURVLOOT KOMT LOS

Richting Carcassonne komen we steeds meer huurboten tegen. Dat betekent dat het sluizen langer en langer gaat duren. We laten de huurboten met kapiteins met echte kapiteinspetten op altijd voorgaan. Ze proberen links aan te leggen in de sluis. Ditmaal eindigde het er in dat een deel van de bemanning de punt van de boot op de linker oever vastmaakt en rest van de bemanning de boot achter op de rechter oever naar zich toe trekt. Die dwarse manoeuvre kenden we nog niet. Als ze na 20 minuten  eindelijk aan één oever vastliggen gaan wij de sluis in. Sluismeesters staan er hoofdschuddend bij, maar helpen niet. Geen leuker vermaak dan leedvermaak.

LA MARIAGE POUR TOUS

Als Fransen het ergens niet mee eens zijn dan gaan ze demonstreren. In Parijs op een zaterdagmiddag hebben wij bij de Place da la Bastille er soms vier tegelijk meegemaakt. Maar wat Frankrijk nu erg bezig houdt is ‘le marriage pour tous’. Mensen van gelijke sexe mogen pas sinds kort trouwen en kinderen adopteren. Vóór de wet werd aangenomen is er in het hele land gedemonstreerd onder de naam ‘Manif’. Het heeft niet alleen tot vechtpartijen met de politie geleid, maar zelfs in de Franse Tweede kamer gingen politici met elkaar op de vuist. Vooral rechtse katholieken konden zich niet inhouden. Het boegbeeld van deze homophobe beweging is Frigide Barjot…. Dat is haar bijnaam. Ze heel heet eigenlijk Virginie Merle, is getrouwd, met een man uiteraard en heeft twee pubers thuis. Ze werkt in een nachtclub. Zij is voor condoomgebruik en vóór abortus. Maar twee mensen van dezelfde sexe mogen van haar wel samen wonen, maar niet trouwen. De homo’s en lesbo’s moeten volgens Frigide Barjot gewoon frigide blijven. En mogen ‘in het belang van het kind’ geen kinderen opvoeden. Als ze consequent zijn moeten zij ook demonstreren tegen scheiden. Ook in het belang van het kind !Het katholieke Frankrijk behoort tot één van de laatste landen in Europa waar het ‘mariage pour tous’ wettelijk is geregeld. Maar onder leiding van Frigide Barjot demonstreert me rustig verder.

 

CARCASSONNE
Het zuidwesten van Frankrijk staat bekend om zijn socialistische gezindheid. Dat houdt ook in dat men de SDF (Sans Domicile Fixe, zwervers dus, maar men is gek op afkortingen in Frankrijk) geen strobreed in de weg legt. In Toulouse zijn alleen al 6000 zwervers. De meeste met hond. Die worden op kosten van de gemeente gevaccineerd Mochten hun bazen een strafbaar feit plegen, dan zal de politie ze niet snel arresteren. In Nederland bestaan dierenasiels, maar in Frankrijk kennen zij die niet. En wat te doen met een hond op het politiebureau? In Carcassonne  zijn ook veel zwervers met honden. Wij lagen de eerste dag net na de sluis en konden in de zonnige namiddag ‘meegenieten’ van een bijeenkomst van meer dan 20 zwervers aan de overkant, met (af en toe vechtende) honden. Daarna gingen hun eigenaren op de vuist.. Zuipen, spuiten, piesen, poepen. En dan heb ik het niet alleen over de honden. Een berg stinkende afval blijft achter. Gelukkig ging het om zes uur regenen en waren ze snel verdwenen. Toen wisten wij nog niet, dat in restaurant van het hotel, waar wij voor lagen omgetoverd was tot een discorestaurant met karaoke. De volgende dag zijn wij verhuisd naar een plek na de sluis en hadden wij nergens meer last van.

2013-5-5

SLUISOPONTHOUD

Het is na ons vertrek uit Toulouse weer even wennen met het sluizen. De eerste sluizen zijn automatisch. Dat schiet lekker op. Betreed je een ander departement, dan zijn er weer andere systemen. In de streek van de Languedoc-Roussillon zijn er weer echte sluismeesters. Dat gaat ook snel. Tenminste als ze paraat zijn. Bij één sluis duurde het wel erg lang voor er iemand verscheen. Elsbeth is aan land gegaan om de sluismeester te zoeken. Ze vond haar, bezig haar baby te voeden! Elsbeth bood aan de voeding over te nemen, zodat zij de sluis in werking kon zetten. Maar dat vond de moeder geen goed idee…

BERMTOERISTEN

Langs het Canal du Midi is later een autoroute  A61 aangelegd. Soms loopt die vlakbij het kanaal. Zoals in Port Laragais. Vroeger stopten we daar met de auto bij het wegrestaurant voor een kop koffie. En nu weer, maar dan met de boot. Hetzelfde bord als langs de snelweg staat ook bij de ingang van de haven. We slapen er ongeveer tussen de vele internationale vrachtwagens. Aan boord maken we ongegeneerd gebruik van  de WIFI van het vlakbij gelegen hotel.

CASTELNAUDERY

Beroemd om zijn Cassoulet, een boerenstoofschotel met witte bonen en eendenbout en worst. De laatste tijd in de kranten ook in het nieuws vanwege het sluiten van SPANGHERO. Dat is een vleesverwerkend bedrijf met 250 arbeiders. De eerste klap was het verwerken van met paardenvlees gemengd rundvlees uit Nederland. In de kranten was men woedend vanwege het trage optreden van onze minster van landbouw in deze zaak. Omdat de klant Lidl het contract niet verbrak, kon men doorwerken. De genadeklap kwam 2 maanden later. Men vond in de koelcellen 50 ton (!) foutief geslacht lamsvlees uit Engeland, niet geschikt voor menselijke consumptie. Nu is het over en uit voor SPANGHERO. Op mijn vraag of het ook mogelijk is dat in de cassoulet paardenvlees zit kreeg ik het antwoord dat die kans fifty-fifty was. D.w.z. één paard in één eendenbout of in één worst…. Castelnaudery is verder een leuk stadje, ook om met de boot te liggen. Er zijn goede voorzieningen. Vlakbij de capitainerie heb je goede WIFI en je ligt veilig vlakbij het politiebureau met gratis muziek uit de muziekschool. Het is wel een kale boel. De prachtige (maar helaas ook aangetaste) platanen zijn vorig jaar gekapt. Rond de haven zijn zielige kleine boompjes geplant. Over 50 jaar moeten we daar nog maar eens terugkomen voor wat schaduw.

2013-5-1

CARNAVAL

Carnaval vindt altijd plaats 40 dagen vóór Pasen. Niet in Frankrijk. Tot onze verbazing was er de week na Pasen op 5 april carnaval in Toulouse. Ook in  Nice, waar het meest uitgebreid carnaval van Frankrijk wordt gevierd vindt het op een vaste tijd eind februari plaats. ’s-Avonds was er een uitgebreide optocht van vrachtwagens, waarop muziek uit de hele wereld werd gespeeld en er tussendoor veel verklede mensen achter de muziek aan van  hun voorkeur. Leuk omdat het simpel was. Geen gehuurde kostuums. De kleren van je vader aan, je kinderen in een versierde winkelwagen of met een stuk wegafzetting op je hoofd. Er waren geen typische carnavalsliederen, zoals wij dat kennen. Tonnen confetti werden rondgestrooid. Dagen later vonden wij die nog bij ons aan boord.

“ZUIGZAKKEN”

Net als in Nederland is ook hier het voorjaar wat langzaam op gang gekomen. Het leek ons handiger om niet eerder te vertrekken, nadat wij de winterkleding definitief in de kasten hadden vervangen door zomerkleding. Aan boord is altijd ruimtegebrek. We stoppen de overbodige kleren in speciale plastic zakken, die je hermetisch kan afsluiten. Je zet in een speciaal gemaakt gat de stofzuiger en hopla, het volume wordt terug gebracht tot 1/10 van het oorspronkelijke. Als de zak tenminste nog intact is. Elsbeth noemt het zuigzakken. Aan boord ideaal.

KIOSQUE VAN NEM

Vlakbij het Grand Rond staat één van de aardigste eethuisjes van Toulouse. Een vierkanten authentieke krantenkiosk heeft een Vietnamese familie omgetoverd tot één van de best lopende restaurants in de omgeving. Ernaast stond een auto geparkeerd, dienend als schuur voor het terrasmeubilair. Iedere centimeter van de kleine ruimte is zeer doelmatig benut. Het elders bereide eten wordt gebracht door de baas zelf in zijn wit glanzende Audi coupé. Vóór de toonbank staat zijn dochter de bestellingen op te nemen, eronder staan 5 koelboxen met koele drankjes Binnen wordt het eten in magnetrons opgewarmd door twee dames. Aan één zijkant staan grote rijstpannen. Tijdens de lunch staat er continu een meterslange rij kantoormensen te wachten op hun beurt. Als wij daar aten keken we elke keer onze ogen uit hoe met weinig middelen je een succesvolle zaak kan runnen.

2013-5-1

MERCI BRUNO!

De Port St Saveur, zoals onze haven in Toulouse officieel heet, is jaren alleen door Sylvianne met vriendelijke hand geleid. Zij woont met haar man Bruno in de haven op een oud Hollands beurtschip, de Mercator uit Sneek. Bruno is kapitein op een rondvaartboot, de ‘Capitole’. In de zomer varend op de Garonne en het kanaal tussen de rivier en het Canal du Midi. In de winter wordt af en toe met gezelschappen feesten en partijen gevaren op het Canal zelf. Is de catering uitbesteed dan blijven er vaak hapjes over. Van die overgebleven hapjes hebben wij mee kunnen genieten! Merci Bruno, les canapés étaient très délicieux!

HET JACOBIJNENKLOOSTER IN TOULOUSE

Begin 1200 werd in Toulouse het eerste klooster van de Dominicanen of Predikheren gesticht. De tweede in Parijs, in de rue St Jacques, vandaar hun derde naam, Jacobijnen. Het was in de tijd van de Albigenzers ( naar de stad Albi genaamd). Dat waren ‘protestanten‘avant la lettre’. Zij verwierpen alle ‘poespas’ van de katholieke kerk. Dominicus Guzman, een Spanjaard groeide op in de tijd van deze ideeën. Hij richtte een orde op met als doel de bijbel goed te bestuderen en op die manier m.n die afvalligen van de katholieke kerk weer tot het ´juiste´ geloof te bekeren. Volgens de paus een prima initiatief. En zo ontstond de orde der Dominicanen, genoemd naar Dominicus heer` en canis, ´hond´, oftewel (waak)hond van de Heer. De Albigenzers (later Catharen genoemd, naar het Griekse woord catharsis=reiniging) verwierpen het idee dat God zijn zoon naar aarde heeft gestuurd om door zijn lijden en dood de mensen te verlossen en het kruis waar hij aan hing was in hun ogen een martelwerktuig. Ook bestond de bijbel volgens hen vooral uit allegorieën en fabels. Dit waren voor de paus genoeg redenen om de eerste kruistochten tegen deze Albigenzers te organiseren. Een ongekend bloedbad volgde. Hele steden werden uitgemoord zoals Béziers. Onder leiding n.b. van een abt onder het motto: Doodt allen, God zal de zijnen herkennen! Dit werd zelfs de paus te veel en de leiding werd overgegeven aan de adel. Alleen de Catharen eindigden nu levend op de brandstapel en werden de echte katholieken tenminste gespaard. In die tijd kwamen ruim 1 miljoen, goeden en kwaden, om het leven door deze kruistochten. De Dominicanen ‘beschouwden de bijbel en probeerden dat beschouwende over te brengen’. In de hoop de afvallige Catharen te bekeren. Maar deze grondige kennis keerde zich tegen hen. Zij werden door de paus ingezet bij de inquisities, de kerkelijke rechtspraak over de afvalligen. Zij moesten nu ook een oordeel gaan vellen over leven en dood. En ook dat deden zij met verve. Zoals blijkt uit het volgende verhaal uit Toulouse. Na de mis in de  kerk van de Jacobijnen, voorgegaan door de bisschop, kwam een man de kerk binnen en zei dat de moeder van een bekende afvallige het sacrament der doden wilde en daarvoor een Cathaarse christen wilde. De (Dominicaanse) bisschop ging direct naar haar huis. De arme vrouw kwam er snel achter dat zij niet de juiste Christen tegenover zich had, maar iemand van de ‘Église des Loups` de kerk van de wolven, en weigerde zich te bekeren. Er werd op een pleintje een brandstapel gemaakt, waarop zij met bed en al aan haar einde kwam…. Van al deze ellende uit die tijd is nu gelukkig weinig meer terug te vinden. Overgebleven zijn de gebouwen met kloostertuin en een bakstenen kerk, die de moeite meer dan waard zijn om te bezichtigen. In het midden staan 7 kolossale zuilen, 28 meter hoog. Boven de laatste zuil verlopen de bogen in de koepel in de vorm van een palm. Eronder is een grote spiegel aangebracht. Kijk je daarin, dan moet je geen last van hoogtevrees hebben. De kerk is sober ingericht. De overblijfselen van de beroemdste Dominicaan, Thomas van Aquino liggen in een schrijn in de kerk. Op last van de paus overgebracht naar Toulouse, de stad van de stichter van de orde. Dat vond men niet leuk in het stadje in Italië, waar hij was overleden. Men kookte het lijk in wijn en stuurde de botten op in een schrijn naar Toulouse. Bij na telling later bleken er slechts 27 botten in de schrijn te liggen! De andere 179 botten, een volwassene heeft er 206, zijn onderweg waarschijnlijk ‘van de vrachtwagen gevallen’… Niemand die ook het precieze aantal wist in die tijd en de schrijn kreeg een prominente plaats in deze echt prachtige kerk.

FRANSJE
Eind maart kwam Fransje voor een dag of tien naar Toulouse. Bij aankomst hebben wij eerst taart gegeten om haar verjaardag te vieren. De eerste dagen hebben wij haar de stad laten zien en zijn wij per toeval op de Academie des Beaux Arts beland. Voor Elsbeth en Fransje bekend terrein. Deze Franse kunstacademie was beter geoutilleerd dan de Design Academy in Eindhoven! Daar liepen we weer als ouders met een dochter op een open dag in dit prachtige en statige gebouw langs de Garonne gelegen. En er is natuurlijk geshopped. Ook werd een bezoek gebracht aan de Foundation Bemberg, de imposante privéverzameling van de Italiaanse renaissance tot de modernen toe, gehuisvest in één van de mooiste oude gebouwen van Toulouse. Als verjaardagscadeau gingen wij per huurauto naar Bilbao, want Fransjes hart ligt nu eenmaal in Spanje! Daar werd het Guggenheim museum bezocht en later de brug over de Ria de Bilbao in Getxo. Fransje’s liefde voor bruggen gaat zover dat zij er wel voor over had om over de brug 50 meter hoog en 167  meter lang te lopen naar de andere kant. Voor Fransje geen brug te ver of te hoog. Wij gingen per gondel (een veerpont) onder de brug hangend naar de overkant, wel wiebelig maar veiliger. Wij bezochten ook San Sebastian, met midden in de stad een oude arena op een pleintje, Biarritz met veel regen. In Pau hebben wij over de Boulevard des Pyrénées gelopen met uitzicht over de met veel sneeuw bedekte Pyreneeën. Per funiculaire zijn wij op en neer gegaan naar de benedenstad. Terug in Toulouse had Fransje na alle regen behoefte aan un coupe soleil! Elsbeth bleek goedkoper dan de plaatselijke coiffeurs, het werd ook geen echte coupe maar gewoon meer hier dan daar blond! De laatste avond zijn wij naar een concert geweest. In de verbouwde graan hal genoten wij van de door de Zweedse dirigent Joseph Swensen georkestreerde werken van Brahms en Robert en diens vrouw Clara Schumann. Omdat het een achtkantig gebouw is, zit het publiek om het orkest heen en genoten wij van de dansende Swensen tegenover ons. Op eerste Paasdag vertrok Fransje terug naar Amsterdam. Terug op de boot kwamen wij dagen later op de meest vreemde plaatsen chocolade paaseieren tegen, ha ha, door Paashaas Fransje achtergelaten!