vrijdag 29 oktober 2010

2010-10-29


Arend belde op dat hij samen met Sonja op doorreis naar Zuid-Frankrijk graag langs wilde komen. Waar liggen jullie met de boot en is er een leuk hotelletje in de buurt ? Een leuk hotelletje? We hebben een heel kasteel voor ze geregeld ! Château de Rouillon in Chartrettes, vlakbij de jachthaven was ons al eerder opgevallen. Wij zorgden voor het diner die avond en zij de volgende ochtend voor het petit-dejeuner voor ons allen in het kasteel. Arend opende de poort, die voor ons al die tijd gesloten was en Sonja verwelkomde ons vanuit het raam van haar suite en het leek of ze er al jaren woonden.



Tijdens het ontbijt op de Louis-Seize stoeltjes besloten we met zijn allen per auto naar Fontainebleau te gaan. Dat waren Elsbeth en ik al van plan maar dan per trein en fiets. Nog geen 5 minuten onderweg in het bos van Fontainebleau was het wel erg druk met auto’s : een vide-grenier was zeer waarschijnlijk… De dames zagen direct een parkeerplaats en hadden al in de gaten dat dit dorp, Bois Le Roi, een ‘Amsterdam-Zuid’ lokatie was. Even kijken kon absoluut geen kwaad, maar daar bleef het natuurlijk niet bij, het was ook kopen. Iedereen met zijn eigen ingekochte specialiteit, Elsbeth kocht zelfs een maritiem jasje voor anderhalve euro. Na het kasteel van Fontainebleau bezocht te hebben, dat zo luxueus door alle koningshuizen vanaf Frans I tot aan Napoleon bewoond is geweest vielen onze inkopen in het niets. Op de terugweg kwamen wij in Moret sur Loing wederom in een vide-grenier terecht. Tja de Tom-Tom van Arend kan je wel om files heen loodsen, maar niet om vide-greniers ! Kortom het was un ‘Bon’ weekend!



Als je lang van huis bent en er zijn veel logé s en geen wasmachine aan boord, dan ben je afhankelijk van ’Laveries’ om de was te doen, in de haven of het stadje waar je dan bent nooit een probleem. Vrijwel altijd vonden wij zo’n Franse wassalon, die ons erg deed denken aan onze studententijd op de Oude Zijds Achterburgwal. Toen brachten wij onze was om de hoek in de Oude Hooghstraat. Wij hebben daar hartelijke vriendschappen gesloten, met name met Jaap en Corrie. Elsbeth blinkt soms niet uit door veel geduld en is opgetogen over de korte wastijd van de enorme machines. Voor 3,80 voor 7 kilo of 8 euro voor 17 (!) kilo is binnen 40 minuten alles gewassen. Het drogen kost 1 euro per 10 minuten. In de Laveries is alles geautomatiseerd en men is onderling erg behulpzaam en ook hier wordt heel wat afgekletst tijdens het draaien van de machines. De was doen betekent voor Elsbeth steevast ook het kopen van de Paris Match. De wassalons hier in Frankrijk draaien beter dan het internet !
Posted by Picasa

dinsdag 19 oktober 2010

2010-10-19


Als je een half jaar onderweg bent, reis je mee met de seizoenen. Het najaar betekent dat eind september : walnoten ! In elke Fransman schuilt wel een scharrelkip Je ziet ze rondlopen met een plastic tasje voor hazelnoten, bramen, paddestoelen en walnoten. Bij de haven van Chartrettes stonden enkele walnotenbomen, waar menig Franse ‘plaisancier’ uit die haven met een pikhaak en een dekzeil op de grond de noten uit de boom schudde. Wij vonden verderop bij een huis onze ‘eigen’ boom,.. alleen op privéterrein met een hek eromheen. Daar laat Elsbeth zich niet door storen ! Achter het gaas lagen de meeste noten en met een hand door het gaas graaide Elsbeth menig noot op.. Ik riep, er komt zo een hond aan vanuit het huis die je in je hand bijt ! Maar daar liet Elsbeth zich niet door storen Er kwam inderdaad een hond , maar aan de ‘onze kant ‘van het hek aangelijnd met de eigenaresse. Zij riep : Ah madame vous aimez bien des noix ? Venez ! Ik heb Elsbeth nog nooit met zo’n rood hoofd gezien. Zij vertelde dat zij en haar man op ‘regime’( dieet) waren en mochten geen noten eten dus wij waren welkom in haar tuin.. Met een grote zak ( door haar geleverd) vol gingen wij weg. Misdaad loont dus !



Tussen St Mammès en Parijs langs de Seine staan vele grote landhuizen, ‘Affolantes’ genaamd, in stijlvolle tuinen. Fantasievol gebouwd als chalet of in de sfeer balnéaire uit Deauville, style Normande, met veel torentjes : eigenlijk met alle bouwstijlen vanaf de middeleeuwen door elkaar. Daar woonden de rijke Parijzenaars s’-zomers. Sinds 1950 ook permanent bewoond. En vanaf het water prima zichtbaar, hekken staan immers alleen aan de landkant.


We waren ze al eerder op onze reis tegengekomen, maar in Parijs zagen wij ze in elke zich respecterende patisserie liggen. De Maccaron, bestaande uit twee ronde meringue schijfjes gevuld met een laagje botercreme met amandelen , jam of wat voor vulling je maar wilt. Niet goedkoop, beperkt houdbaar, maar ze zijn ook te lekker om ze weken te bewaren. Een recept door de Italiaanse patissiers van Catharine de Medicis na haar huwelijk met Henri II in 1532 naar Frankrijk gebracht.
Posted by Picasa

zaterdag 16 oktober 2010

2010-10-16


Richting Parijs langs de Seine zijn bijna geen aanlegplaatsen Staat er op de kaart wel één, b.v. een ponton , dan willen wij daar graag aanleggen. Zoals in Héricy. Eenmaal aangelegd bleek dat het hek naar de oever was gesloten. Geen nood. Dan tillen wij onze fietsen daar over. Dat hadden wij vorig jaar in Duitsland in Köpenick bij een restaurant ook eens al gedaan, maar dat was ‘s-nachts. Vanaf de walkant stond een bord : Accès interdit ! Alleen niet vanaf de waterkant. Er waren aansluitingen voor elektriciteit, maar die werkten niet. Navraag bij de Mairie, overigens gehuisvest in een fraai oud kasteel, waarom het toegangsdeurtje op slot zat en of het elektriek kon worden aangesloten. Dat hadden wij beter niet kunnen doen. Een bitse dame deelde mede dat het een privé ponton betrof en begreep niet hoe wij het in ons hoofd haalden om daar aan te leggen. Ik vertelde dat het op de kaart als vrije aanlegplaats staat vermeld. Nou zij wilde dan wel eens weten op welke kaart dat dan staat. Dan kon ze dat aan de Monsieur Le Secretaire laten zien, die helaas om 2.30 uur die middag nog niet terug was van zijn ’dejeuner’. De gegevens over deel Le Seine Aval van de Navicarte Fluviale-gidsen , heb ik bij haar achtergelaten, dan kon ze, voor het geval Monsieur Le Secretaire nog zou opdagen die middag melden dat er een ‘erreur’ was in de berichtgeving over het vredige dorpje Héricy. Niet erg welkom gingen wij na toch wel een leuke fietstocht terug naar de boot en hebben wij onze fietsen weer over het hek getild en zijn verder gevaren.


Zo kwamen wij terecht in Charttrettes. Daar was een sympathieke verenigingsjachthaven vlak vóór de sluis, aan de kant van de barrage. In de haven hadden we een fantastisch uitzicht over de Seine, die daar ruim 100 meter breed is en de sluis en erg druk bevaren door de beroepsvaart. De komende dagen, we waren daar rond de 20e september, voorspelden de weersberichten van ‘ Le Figaro’ een temperatuur van rond de 25 graden met veel zon overdag. We hebben daar enkele dagen vertoefd, de oevers en de huizen langs de Seine per fiets gezien en aan de overkant ook een gedeelte van het Fôret de Fontainebleau.



Fransen zijn erg op hun privacy gesteld. Hebben ze een vrijstaand huis, dan is dat omgeven door muren, geblindeerde hekken en vaak een geautomatiseerd toegangshek. Dit tot groot ongenoegen van Elsbeth, die nergens ‘Hollands’ naar binnen kan kijken. Ze kan vaak het huis niet eens zien, terwijl we in een gebied zijn met hele mooie huizen. Gelukkig hebben we vanaf het water wel een beter zicht, ondanks de privacymaatregelen van de Fransen.
Posted by Picasa

vrijdag 8 oktober 2010

2010-10-08


Onze vrienden Peter en Liesbeth voerden een paar dagen mee. Toen wij allen nog in Amsterdam woonden hebben wij menig zomer mogen meevaren op een lemsteraak, de Thomasvaer van zijn vader, met Peter als kapitein. Ze kwamen in Moret-sur-Loing aan boord. De dames plukten ongegeneerd bij elke sluis een bloem, wat aan het einde van de dag een beeldschoon boeket opleverde. De eerste dag legden wij ’s-middag aan voor een sluis in niet al te diep water, een halve meter uit de kant. Met onze loopplank konden wij aan wal. De volgende dag was het water gezakt en had ik grote moeite los te komen. Gelukkig waren we met zijn vieren aan boord en heb ik iedereen naar de waterkant van de boot gestuurd en met één motor aan en met behulp van de boegschroef zijn wij in een enorme plas modder uiteindelijk losgekomen.


Peter is ontzettend handig met motoren, vooral als die van het merk Citroën zijn. Maar ook bij mij aan boord kwam zijn handigheid goed van pas. De roestvrij stalen stangen van het zonnescherm achter op de boot, die wij in de tunnel van Ham in Noord-Frankrijk waren vergeten weg te halen en ‘krom’ gevaren hadden, zie een eerdere blogspot, zijn nu weer recht, dankzij Peter en een picknick-tafel. Bij mijn linker motor ( een Perkins 6354 voor de kenners) bleef, als die boven de 1200 toeren kwam, ging de gashendel al sinds Nevers niet meer terug . Het bleek dat een schroef ergens achter bleef hangen. Nadat we er een stukje van die schroef afgezaagd hadden was ook dit probleem opgelost. Ideale gasten aan boord !


Liesbeth wilde graag opruimen. Het grote mes, dat altijd boven bij het stuur onder handbereik ligt, wilde zij bij de vuile afwas mee naar beneden nemen. Ik heb uitgelegd aan haar en Peter, die naast mij zat, dat dit boven moest blijven en alleen gebruikt wordt om als in een sluis een lijn aan een bolder komt vast te zitten en de boot wordt dreigt opgehangen te worden. Nooit eerder nodig gehad maar nog geen uur later door nonchalance was het zover!!! Elsbeth had de boot vastgemaakt en was aan wal gestapt, liet de lijn aan mij over en vroeg vervolgens om het fototoestel aan te pakken Ik hielp mee om dit aan te pakken en voor iemand het doorhad lag de boot schuin ! Paniek, het touw lag muurvast om de bolder : ik vroeg om HET MES . Peter wist gelukkig waar het lag, gaf mij dit direct en met één haal met weggedraaid hoofd was het touw doormidden en viel het schip met een klap terug in het water van de sluis. Nadat de bloeddruk van iedereen door dit voorval weer gedaald was hebben wij in Nemours bij het restaurant L’Ecluse geluncht. Ik heb als aperitief een Kir Royal aangeboden, niet alleen voor de gelukkige afloop die morgen bij de sluis, maar ook voor het fijne gezelschap van Peter en Liesbeth en niet als laatste vanwege het feit dat deze dag Elsbeth en ik precies 37 jaar getrouwd zijn. Dit laatste tot verbazing van Elsbeth zelf, die ieder jaar weer de 15e september vergeet maar toch blij verrast is met het heuglijke feit dat zij weer een jaar langer met mij getrouwd is !
Posted by Picasa

woensdag 6 oktober 2010

2010-10-06


Sluismeesters heb je in alle soorten en maten. Vaak bellen ze door dat er een bateau privé aankomt en kan je de volgende sluis zo invaren. Per dag moeten ze gemiddeld een 10 boten sluizen. Zelfs in het hoogseizoen een zeer relaxte baan. Ze wonen vaak bij de sluis, heel rustig, in charmante huisjes met tuin. Vaak hebben ze er nog een handeltje bij met de verkoop van honing, jam, groente of zelfs van wijn. Kom je om 11.55 aan bij een sluis dan mag je er nog wel in. Maar het Dejeuner is voor deze fonctionnaires heilig. Om 12.03 wordt duidelijk gemaakt dat je de schuiven en de sluisdeuren zelf verder moet bedienen, want de lunchtijd is begonnen ! Het is immers midi, desolé !



Frankrijk en zijn Gloire, je komt het overal tegen. Simpel door een gedenksteen in een stadje, dat Jeanne d´Arc daar b.v. op doortocht met haar leger op die bepaalde dag langs is geweest in de 16e eeuw. In Montereau, een stad waar de rivieren de Yonne en de Seine samenkomen is tussen twee bruggen ook een plaquette. Daar vond de laatste overwinning van Napoleon plaats begin 1815 alvorens hij niet veel later zijn definitieve Waterloo in België vond. Daar op die bruggen in Montereau was het natuurlijk een zeer heldhaftig overwinning volgens de gedenksteen. Op de splitsing van de beide rivieren staat zelfs een standbeeld van hem, minder groots trouwens als dat van Kaiser Wilhelm bij de splitsing van de Moezel en de Rijn, in Duitsland, maar wel met zijn bij die laatste overwinning geuite woorden : ‘ het ijzer voor de kogel die mij moet doden is nog niet gegoten.’


Af en toe moet je ergens aanleggen, waar elektriciteit is om de accu’s weer bij te laden. Het gezapig tempo ( 6 km) is ontoereikend om met behulp van de dynamo’s dat voor elkaar te krijgen. Vaak is het bij het ( lage) liggeld inbegrepen of gratis, ook de ligplaats trouwens In Sens was één paal met 8 aansluitingen, waarvan er slechts 3 werkten. In Frankrijk maken ze dingen, gaat dat stuk, nou ja jammer dan, repareren is er niet meer bij. Bij melding bij het Office du Tourisme hoor je dan : Je suis désolé, op zijn Nederlands : je kan de pot op ! In Sens werd voor een 10 boten alles doorgeschakeld op deze 3 prises en het moet gezegd zonder dat er zekeringen uitsprongen. Één huurboot kwam erg laat binnen. Drie dames aan boord hadden hun haar gewassen en liepen met een haardroger naar de paal, probeerden eerst de 5 niet-werkende stopcontacten en haalden daarna de eerste de beste stekker eruit en droogden hun haar zonder iets te vragen of te zeggen. Na afloop staken ze onze stekker er gelukkig wel weer in.
Posted by Picasa

maandag 4 oktober 2010

2010-10-04


We lagen in Joigny op een mooie plek, pal tegenover La Côte St. Jacques van Jean Michel Lorain, al generaties lang een 3 sterrenrestaurant, sinds 20 jaar ook met eigen wijngaard. Op de tekening is te zien dat de hele straat is opgekocht en daarboven de wijngaard. Erg druk leek het ons daar niet, dat konden wij vanaf de overkant gedurende een paar dagen goed waarnemen. Menu van 145 euro vonden wij ook iets te prijzig. Eén van zijn dochters, Catherine, heeft het beter bekeken. Aan de overkant van de Yonne t.o. het restaurant van haar vader, staat een geheel nieuw gebouwd hotel/restaurant met menu’s tot 35 euro, elke avond uitverkocht ! Met een enorme verlichte tuin, zodat gasten bij vaders aan de overkant tijdens het diner een mooi uitzicht hebben. En daar lagen wij tussen. Een andere dochter werkt samen met haar vader, zij doet dat zo goed dat zij het sterrenrestaurant t.z.t. wel gaat overnemen ( dan de 4e generatie !). Later vernamen wij dat het voetbalelftal van Real Madrid uit Spanje in de Côte St. Jacques van vader Lorain enkele dagen zou verblijven ter voorbereiding op de Championsleaque wedstrijd tegen Auxerre, trouwens ook toekomstig tegenstander van Ajax in dezelfde poule. Ajax zal wel aan de overkant gaan logeren bij zijn dochter Catherine, veel goedkoper !



In Joigny werd eind augustus het 66e jaar van de bevrijding gevierd. Op zaterdagavond (natuurlijk) vuurwerk, op geleide van muziek, een indrukwekkend vertoning. De volgende dag om 11.30 uur werd er bij het obligate monument ter herdenking aan alle gevallenen uit de eerste en tweede wereldoorlog een bijeenkomst gehouden. Dit jaar zeer bijzonder want het had president Sarkozy behaagt om alle nog in leven zijnde oud-strijders een Diplome d’Honneur te geven als blijk voor hun inspanning destijds voor Frankrijk. In Joigny waren dat er nog 17, waarvan 12 present die ochtend, de andere 5 zaten in een verpleeghuis en zouden later die week bezocht worden. Er was ook een afgevaardigde van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, zelfs in een soort uniform gestoken met veel goud, die uitlegde, waarom het de president had behaagd om dit jaar het diploma ( een voorgedrukt A-4tje met hun naam erop) uit te reiken. In een half uur tijd werd door de burgemeester met veel zwier en plezier iedereen van de 17 mannen bij naam genoemd en verteld wat deze man destijds in het leger gedaan had. Het was ontroerend om te zien hoe deze inmiddels 80-90 jarigen als hun naam genoemd werd, staande, ondersteund door familie, in tranen het diploma in ontvangst namen.



Eindelijk was het zo ver ! Want je moet er met je boot die dag maar zijn. Dat lukte in Villeneuve-sur-Yonne. Wij legden op zondagmiddag eind augustus daar aan en konden onze eerste vide-grenier meemaken dit jaar. Tussen twee middeleeuwse toegangspoorten was ruim 1 kilometer kraampjes, zo vermelde het plaatselijk sufferdje de volgende dag. Straten vol met mensen en stalletjes vol met overbodige spullen, kortom ‘Koninginnedag’ in Frankrijk. De volgende dag bleek Villeneuve een stadje te zijn, zoals we al eerder zijn tegengekomen, niet te groot, maar met een prettige sfeer. Dat merk je als je ’s-morgens daar rondloopt. Veel mensen op straat, die elkaar groeten, een praatje maken met elkaar met een krant en een baquette onder hun arm. Wij hebben daar aan de kade drie dagen gelegen met alleen wat hangouderen overdag ( bejaardenhuis in de buurt ). Elke dag kwam er een oud baasje langs met rollator die stil hield en elke dag weer verbaasd was dat onze fietsen nog voorop de boot stonden
Posted by Picasa

dinsdag 28 september 2010

2010-09-28


Onderweg van Clamecy naar Auxerre kom je langs Les Rochers de Saussois. Je vaart langs rotswanden. Een geliefde plek voor beginnende bergbeklimmers, zoals in België in Dinant en Freyr. Alleen broeden hier sinds een tiental jaren in de rotswanden enkele Faucons Pelerin. Bij ons bekend als slechtvalken. Van 1945 tot 1970 hebben zij veel te lijden gehad van de pesticiden, maar nu groeit hun populatie weer gestaag. Een zeer bijzondere vogel, één van de snelste van de wereld, die andere vogels vanaf grote hoogte in duikvlucht te grazen neemt. Ze kunnen snelheden tot 350 km halen zei een vissende Parijzenaar, die daar in een oud buitenhuis, tegen de rotsen aangebouwd, zomers resideert en als een beschermheer optreedt in het broedseizoen. Dan proberen bergbeklimmers de eieren weg te halen uit de nesten. Van een overvliegende duif zei hij : kijk dat is de ‘patisserie’ voor hen !



In Auxerre heb je drie grote kerken die vanaf het water goed te zien zijn en ’s-avonds verlicht. In de middelste, de St Etienne, wordt elke avond in Juli en Augustus om 21.00 een Son et Lumière gehouden. Dit is een fenomeen in Frankrijk om vooral de eigen landgenoten op de hoogte te brengen en te houden hoe hun glorieuze geschiedenis in elkaar zit en in het bijzonder de rol van de plaatselijke omgeving daarin. In St. Fargeau hebben wij dit vroeger een aantal malen meegemaakt. Daar is het een schouwspel met 600 inwoners en 60 ruiters, die het daar tot een uniek schouwspel maken rondom een kasteel en een grote vijver. Dit is ook eén van de beroemdste Son et Lumière’s in Frankrijk. In Auxerre, in de St Etienne-kathedraal, was het vooral ‘Son ‘, een hoorspel op zijn Frans met veel gloire en pathetiek, wel slecht vertaald in het Engels (te horen via een koptelefoon van je buurman). Het ‘Lumière’ bestond alleen uit wat lampen die vóór of achter of opzij in de kerk aan en uit gingen en de plaatselijke bevolking, de vleermuizen, verschrikt deed heen en weer vliegen, zoals de bal in een tenniswedstrijd. Ik had eerder daar een vliegende non verwacht!



De binnenstad van Auxerre bleek het ideale shoppingcenter voor Noor en Mees te zijn. Schoenen, jassen, jurken, hoeden werden ruim ingekocht in elegante boutique’s. Ze zagen eruit als echte Francaises. ‘Avonds hadden wij een afscheidsdiner in La P’tite Beursaude buiten op een terras. De regen namen zij de volgende morgen mee naar Nederland. Zij waren net op tijd bij het station om in de ingezette bus te stappen om via La Roche-Migennes naar Parijs te komen. De staking van de conducteurs van vorige week had kennelijk niet veel opgeleverd. En wat doen Fransen dan ? Opnieuw une grève !
Posted by Picasa

donderdag 23 september 2010

2010-09-23


Na een maand of vier werd het tijd om een kapper te bezoeken. In Clamecy dachten wij een goede ´Figaro´ gevonden te hebben t.o. het stadhuis en de overdekte markt aldaar. Ik kan nu de weinige haren die ik nu nog heb wel uit mijn hoofd trekken. In DRIE(!) minuten, ik was nog aan het uitleggen hoe ik mijn haren geknipt wilde hebben, was ik met behulp van een kam en tondeuse zo kaal, dat herinneringen aan mijn groentijd van destijds terug kwamen. Allemaal voor 6 euro…. In ieder geval is het voor mij de komende maanden niet meer nodig ’s-ochtends naar een haarborstel te zoeken.


Het idee om het Canal du Nivernais te graven stamt uit 1783, m.n. voor het houtvervoer. In de Morvan waren immers veel bossen. Het heeft 40 jaar geduurd voor het kanaal gereed was. Al eeuwen eerder werd het hout in stukken van 1,14meter gezaagd en op de kopse kant van een merkteken voorzien van de eigenaar en vervolgens in beekjes, stroompjes en de Yonne geworpen en zo kwam al dat hout naar Clamecy. Vanaf daar is de Yonne bevaarbaar. Daar werd n.a.v. merktekens het hout gesorteerd, vlotten gebouwd van ongeveer 75 lang, 4 meter breed en drie stammen dik ( zo’n 200 kubieke meter hout) . 60 man bouwden in één week zo’n vlot. In 1804 werden er ruim 3500 van die vlotten gebouwd voor Parijs ! Deze werden door ‘flotteurs’ in 8-15 dagen de Yonne stroomafwaarts naar Parijs gebracht, een levensgevaarlijke tocht. Na afloop liep men weer terug naar Clamecy voor de volgende tocht. Één op de twee inwoners van Clamecy deed dit werk ! Na 1842 , toen het kanaal eindelijk klaar was, kon dit ( veel veiliger ) per boot. Later werd steenkool voor verwarming gebruikt en ook dit was in de Morvan ruim voorhanden


Noor en Mees komen een weekje meevaren. Zij zouden in Clamecy arriveren en in Auxerre van boord gaan. Hoe in Clamecy te geraken, per auto of per trein. Elsbeth was opgetogen dat zij voor de trein kozen. Maar hoe arriveerden de dames ? In een Saab cabriolet ! Er was weer eens een staking bij de SNCF, van de conducteurs dit keer. Eenmaal in Auxerre konden zij om half elf ’s-avonds niet verder, geen taxi te vinden maar zij ontmoetten de eigenaar van de Saab en zijn vrouw in een restaurant bij het station, die bereid waren hen naar Clamecy te brengen. Noor was nog wel zo slim om het kenteken van de auto naar ons te SMS-en ! Om half één in de nacht i.p.v. de afgesproken 21.00 uur kwamen zij eindelijk aan boord en konden wij iedereen, ook de chauffeur en zijn vrouw, welkom heten met een Cremant de Bourgogne.
Posted by Picasa

zondag 19 september 2010

2010-09-19


Voor onze reis naar Frankrijk waren wij gewaarschuwd om veel toastjes of beschuit mee te nemen. Er waren nog maar weinig bakkers in de dorpen. Op de boot van menig Frankrijkvaarder is daarom zelfs een broodmachine aanwezig. Na een half jaar varen in Frankrijk is dit toch wel overdreven. Vrijwel overal, waar wij geweest zijn, was wel een boulanger te vinden of een plaats waar een depot pain was. Al moest je soms door graanvelden fietsen om een baquette te scoren.


Op een bepaald gedeelte langs het kanaal du Nivernais reed ’s-ochtends zelfs een rijdende bakker langs ! Niet goed voor de lijn zo’n bakker voor de deur !


In Clamecy wilden wij een paar dagen liggen om de boot klaar te maken voor de komst van Noortje en haar huisgenoot Mees. Wij werden in de stadshaven al van verre verwelkomd door een Engels paar, Jeff en Jane Arnold op de Barge The Whisper. Vooral Jeff ging helemaal uit zijn dak toen mijn Broom Continental in zicht kwam. Zij hadden er één gehad, bouwnummer 120 ( dat van mij is 139) , waarmee zij langs de Engelse kust en op de Middellandse zee gevaren hebben tot zij op latere leeftijd kozen voor een Rivercruiser een erg luxe boot in vergelijking met een Broom… Jane vertelde dat haar gehele verzameling uitgestalde Chanel 5 door het open raam van de badkamer gestolen was, toen zij langs een kade afgemeerd waren. Verder alleen nog maar good old memories aan boord op de borrel en goede tips. Sindsdien zet Elsbeth haar parfum wel een etage hoger ! Want elke Broom Continental heeft exact dezelfde badkamer
Posted by Picasa

2010-09-19


Na het Étang de Baye verder varend kom je door één van de mooiste stukken kanaal van Frankrijk ‘Les Voûtes de la Collancelle ‘. Het bestaat uit 3 tunnels verbonden door uitgehakte stukken smal kanaal met aan weerszijden beboste rotsen met bovenop eeuwenoude bomen. Je vaart door een groene gleuf in de aarde, destijds met de hand gemaakt, zo smal dat er alleen met lichten geregeld eenrichtingsverkeer mogelijk is. Een fantastische ervaring om hier doorheen te varen.


Hierna volgt de sluizentrap van Sardy, 16 sluizen over 3,5 km. Allemaal door studenten (zonder veel overleg) geregeld. Iedereen heeft 3 sluizen te bedienen. Is de één net klaar met zijn derde sluis omlaag, dan is de volgende net bezig in zijn eerste sluis huurboten op te schutten. Je moet lang wachten, gelukkig mag je in de sluis wachten, want veel aanlegplaatsen tussen de sluizen zijn er niet. En als goede (misschien wel toekomstige) ‘fonctionnaires’ kunnen ze ook alvast wennen aan de tussen 12 en 13 uur verplichte déjeunertijd. Opeens kwam een bazige vrouw om kwart vóór één mij gebieden direct de sluis uit te varen : haar man kwam eraan ! 50 meter vóór ons lag een huurboot in de sluis stil maar zij eiste ruim baan voor haar man !


In de jaren ‘60 werd het Canal du Nivernais gesloten. Dankzij m.n. enkele Engelsen, die er huurboten wilden laten varen is het weer opengesteld voor het toerisme. Thans trekt het kanaal een 50.000 toeristen per jaar, waarvan een tienduizend op een boot zitten. In de winter laat men de panden van het kanaal leeg en in de april weer vol lopen. Minimaal onderhoud dus en een succesvolle oplossing . Er is tegenwoordig ook langs het hele kanaal een geasfalteerde weg voor fietsers, waar zeer veel gebruik van gemaakt wordt, zo hebben wij gezien. Alleen jammer dat de vele sluishuisjes nu leeg staan en de sluizen bediend worden door ‘étudiants’. Een populair baantje, je hoeft alleen een proeve van bekwaamheid te laten zien door 50 meter te kunnen zwemmen. Sluismeesters elders in Frankrijk sluizen altijd, met een mobiel in hun hand om door te geven dat een boot gepasseerd is. Vrijwel altijd staat de volgende sluis al open als je aankomt. Studenten gebruiken hun mobiel alleen voor privé en niet voor hun werk. En zo kom je vaak voor gesloten sluisdeuren. Dat schiet voor ons niet echt op, het duurt langer, maar de performance van de studenten vergoedt veel !
Posted by Picasa

zaterdag 4 september 2010

2010-09-04


Chatillon-en-Bazois is op het eerste gezicht een leuk dorp met een grote haven naast een kasteel. Maar niet alles is wat het lijkt. Er was eigenlijk geen ligplaats voor ons, maar met veel moeite hebben wij tussen een verwaarloosde boot en een kleine locaboat-penichette aangelegd. Vanaf beide boten zagen wij gordijntjes bewegen, maar helpen ? ho maar. Wij hebben daar toch twee dagen gelegen. Eén buurman hebben wij nooit gezien, een mensenschuwe Engelsman, die 2x per maand zijn boot verliet… Op de penichette werd zeer vriendelijk gesproken. Het bleek niet een gesprek tussen de schipper en zijn vrouw, zoals wij dachten, maar 2x per dag kwam een enorme St Bernardhond naar buiten samen met zijn baas, de hond werd werd uitgelaten om daarna voor een paar uur met een touw om zijn nek aan een boom vast te worden gebonden met een bot naast zich. Al meer dan 5 jaar verplaatste deze Fransman zich na zijn echtscheiding samen met zijn hond, zomer en winter, door Frankrijk. Verderop lag een Narrowboat uit Engeland met een eenzame oude man aan boord, een weduwnaar met slechts één bruin been. Hij bleek aan dat been een steunkous te dragen. Hij sprak geen woord Frans.Zijn boot heette Albert, bij ons werd hij al snel Albert Steunkous genoemd. Later kwamen wij hem nog enkele keren tegen, zittend in het zonnetje naast zijn boot, een boek lezend, maar meer slapend in zijn stoel. De verhouding pond/euro is de laatste jaren niet in het voordeel geweest van de Engelsen. Op gratis ligplaatsen kom je ze vaak tegen. Van de plaatselijke krant word ik ook niet vrolijk. Het percentage artsen dat zelfmoord pleegt of depressief is ligt in de Bourgognestreek op het hoogste niveau in Frankrijk. Er is bijna geen arts te vinden die hier wil werken. Een oproep van een wanhopige burgemeester in Prémery voor invulling van een vacature van een arts voor 1500 patiënten staat paginagroot in de krant : hij is niet te vinden. Het is dus niet allemaal het goede leven in Bourgondië .



In het water van het kanaal komen wij regelmatig bewegende zwarte bollen tegen, bestaande uit kleine visjes, een soort kikkerdril. Schaduw erboven en de kluwen visjes verdwijnt om een meter verder zich weer te vormen, een fascinerend gezicht, als gezamenlijke bescherming tegen groot gevaar. Navraag bij een sluismeester : dat zijn poisson chat. Bij ons bekend als meerval. In het plaatselijk sufferdje kom je wel eens een foto tegen van een visser die een meer dan 2 meter lang volwassen exemplaar heeft gevangen, echt waar. Een zeer smakelijke vis, zoals wij vernamen op de strekdam bij het meer de Baye, waar dagelijks tientallen vissers proberen een poisson chat te vangen




Het hoogste punt van het Canal du Nivernais, als je van de Loire omhoog en naar de Seine toe weer omlaag gaat is het Etang de Baye en het Etang de Vaux. ( 269 meter boven NAP). Samen een paar honderd hectare water, waarmee het kanaal aan beide kanten van water wordt voorzien en we zijn blij weer eens groot water te zien. Gescheiden door een lange strekdam waar je mag aanleggen met weer een schitterend wijds, bijna Nederlands, uitzicht op een meer. In de verte worden zeillessen gegeven en op de strekdam staat om de meter wel een visser te proberen een maaltje bijeen te vangen.
Posted by Picasa

donderdag 26 augustus 2010

2010-08-26


Noortje en Robbert vertrokken zondags om 10 uur en de parkeerplek was 2 uur later al weer ingenomen door de auto van Kees en Nienke. Zij wisselden kampeeren in Frankrijk af met het opzoeken van vrienden en familie. Zij kwamen met een grote auto Ook hadden zij fietsen bij zich . Die gingen bij ons aan boord en zo werd onze boot een echte fietsboot met slaapgelegenheid. Na 5 dagen varen via Decize en daarna het Canal du Nivernais op tot aan Cercy-la-Tour zijn zij vandaar weer ruim 40 km teruggefietst naar Nevers naar hun auto. Zij kozen voor de kortste route, maar vergaten de heuvels met vals plat. Langs het kanaal was iets langer, maar wel vlak !



Kees kwam aan boord met rugpijn. Met een pil tegen de pijn moest hij ook ’s-ochtends van Nienke ( tja je bent nu eenmaal met een fysiotherapeute getrouwd Kees !) rugspierversterkende oefeningen doen. Op het jaagpad van het Canal du Nivernais deed Nienke de oefeningen voor. Elsbeth, altijd al gek op Nederland beweegt, was er als de kippen bij om mee te doen. Kees knutselde ook een buitendouche in elkaar voor koele wisselbaden, want het was nog steeds erg warm.



In Fleury vlak vóór sluis 21 hebben wij aangelegd. In het sluiswachterhuisje is de vrouw van de sluismeester met succes een bar/restaurant.begonnen. In de tuin staat een enorme tent op houten vlonders als terras waar je beschut kan eten. ( zie links boven op de tekening, tent valt buiten beeld ). De tent staat in het gras en is afgezet met een rood/wit lint om te voorkomen dat de witte biefstukjes, die daar grazen (charolaiskoeien), langs je bord lopen en direct op je bord gaan liggen ! Heerlijk gegeten, want verser kan je biefstuk toch niet zijn ! Af meren kon je voor de sluis met evenwijdig daaraan het riviertje de Aron met een antieke barrage d.m.v. houten palen, die per stuk zijn te verstellen om het water in het kanaal op peil te houden. Tevens is daar een plage met zwem- en picknickgelegenheid. Soms lijkt het net of wij op vakantie zijn !
Posted by Picasa

2010-8-26


Robbert kwam met een jaargang Donald Ducks aan boord. Nadat hij klaar was met zijn literatuur liet hij ons zien hoe een boot schoon te maken. Dit tot grote blijdschap van Elsbeth. Er is een slepend meningsverschil aan boord wie de binnenboel of de buitenboel moet doen. Volgens Elsbeth is kapitein verantwoordelijk voor de buitenboel en gaat iedere kapitein elke dag liefdevol met een lapje langs de buitenboel van zijn schip. Elsbeth heeft al haar handen vol om de binnenboel bij te houden… Robbert heeft zich bij Elsbeth daardoor erg populair gemaakt. De Gairloch glom ervan. Toen een maandje later Noortje met Mees aan boord waren hebben ze het werk van Robbert voortgezet. Voor de kapitein is voorlopig weinig meer te doen. Volgens hem houdt een regenbuitje en wat wind (en af en toe wat ‘goede’ gasten aan boord!) de boot van buiten ook wel schoon !


Lig je wat langer in een haven dan krijg je contact met de vaste bewoners. In Nevers was dat met het Belgische echtpaar Willy en Claire, hij tweetalig, zij alleen francofone. Zij hebben daar afgelopen jaar overwinterd met ook een camper naast hun boot op de parkeerplaats. Beide zeer behulpzaam met problemen en vragen en de kinderen konden hun auto naast zijn camper parkeren. Zij hebben een deftig hondje, die duidelijk gebruik maakte van de Belgisch taalstrijd, vooral als hij geroepen werd. Hij deed net of hij het wel gehoord had, maar niets ervan begreep ! Zijn echte naam weten we niet meer, werd ook slechts één keer genoemd, maar wel zijn 2e naam talloze malen : Viens-ici et Depèche-toi, maar komen deed hij net zo traag als de vorming van een regering in België. Ondanks zijn tweetalige opvoeding hadden wij dit hondje graag meegenomen !


Op de terugweg van Decize naar Nevers liep de rechter motor niet volgens wens. Hij was traag in reageren en er was beneden een ‘tik ‘te horen ‘, die we niet thuis konden brengen.. In Nevers hebben wij de hulp van de Sapeurs – Pompiers ingeroepen en gevraagd of zij ( als oefening ) mijn rechter schroef wilden inspecteren. De volgende dag kwam een duiker en er bleek een parasol met stof en al rond de schroef te zitten en de baleinen tikten tegen de romp! Alles keurig verwijderd en probleem tot ons grote genoegen opgelost.
Posted by Picasa