deel 31

Ligt Bad Saarow aan de noordkant van de Scharmützelsee, Wendisch Rietz ligt aan de zuidoever van dit grootste meer van Brandenburg. Het dorp met haven is helaas verbouwd tot één grote ‘welnesshaven ‘genaamd SATAMA met veel Finse saunacultuur. De jachthaven, die er lag, moest weg en ligt nu op een veel betere plek ( Marina 2 op de kaart). Zeer schoon water : je kan de schroeven onder je eigen boot zien. We hebben met veel plezier 2 dagen daar bij de Seglerverein gelegen en genoten van ons riante ( 12 km ver) uitzicht over de lengte van het meer. Er hing aan het eind van de dag steeds een onheilspellende wolk boven het meer. Volgens ingewijden hoefden wij ons geen zorgen te maken : hij kwam uit het oosten. Uit het westen komend : zorg dat je weer snel in de haven bent.

Terug naar Berlijn kwamen wij langs Wildau. Bij een jachthaven met veel vrije plaatsen en een oud ‘clubgebouw’ werden we weg gestuurd. Bij de buren waren we wel van harte welkom. Dat eerste clubgebouw bleek te behoren bij de Schwarzkopff-nederzetting. Eind 19e eeuw is door Schwarzkopff in Wildau een locomotievenfabriek gestart. De eerste locomotief heette overigens ‘Weisshaupt’! Zijn opvolger heette Witthöft. Deze namen hebben wij niet zelf verzonnen ! Deze laatste directeur heeft in Wildau een nederzetting gebouwd voor de 3000 arbeiders met scholen , winkels, gemeenschapshuizen, zelfs een heus casino (!), fabriekshallen, alles in dezelfde bouwstijl. Een wonderbaarlijk dorp om te zien. Honderden identieke gebouwen met 12 appartementen elk en slechts één douche onder de trap. Ze worden nog steeds bewoond en worden opgeknapt naar huidige maatstaven. Ook de watersportvereniging ( waar wij in 1e instantie geweigerd waren). behoorde tot dit complex. Er rust een claim op en mag niet als jachthaven worden gebruikt. Het hele complex is nog intact, alleen de directeursvilla i s afgebrand in 1945. Toen hebben ook de Russen de fabriek ontmanteld en alle apparatuur naar Rusland meegenomen. De werknemers hebben daarna met succes uit de schroothopen nieuwe kleinere bedrijfjes opgestart. Met de kennis die voorhanden was is er een Technische Hogeschool gestart, die inmiddels een zeer goede naam heeft opgebouwd.

Degenen die Elsbeth beter kennen zullen zich vast kunnen voorstellen hoe haar fietsstijl is. Ze is erg opgetogen dat je in Duitsland op elke stoep mag fietsen. Dat is natuurlijk makkelijk om de etalages te bekijken.. Ze bekijkt tegelijk naar de stijl van de huizen aan de overkant, moet ook nog letten op voetgangers en in de gaten houden waar René fietst. Het is eigenlijk al die maanden wonderbaarlijk goed gegaan, want we hebben in Duitsland heel wat kilometers afgefietst. Het ging goed tot in Erkner. Ik hoorde een klap, draaide mij om en zag Elsbeth op de grond zitten met de bestuurster van een rode Citroën erbij : Ich habe nicht gut gekuckt.! Elsbeth had zelf nog niet eens gezien dat er een zijstraat was ! Met de schrik vrijgekomen, schaafwonden en spierpijn en de fiets nog geheel intact is haar rijstijl aanzienlijk verbeterd . Zij was nog het meest verbaasd over de soepele ( Citroën) vering van de motorkap, waar ze op geland was.

deel 30

Op weg naar het merengebied ten zuidoosten van Berlijn kwamen wij langs een vrolijke haven in Zeuthen vol feestelijke glinsterende slingers boven de boten. Bij navraag bleken ze hier geen feestje maar veel last te hebben van meeuwen en kraaien. Die bleven ook weg. Alleen werd je om 4 uur in de ochtend gewekt door eindeloos veel boerenzwaluwtjes die de “feestelijke ‘ boten juist aantrekkelijk vonden om op de reling tegen elkaar aan te kwetteren. Nog nooit last gehad van deze behendige vogeltjes en nu rijen dik aan boord ! Ik zie ze liever hoog vliegen : betekent immers de volgende dag mooi weer!

Na maanden tussen Duitse boten te hebben gevaren, hadden wij nooit gedacht dat een Duitser zijn vlag op zijn kop zou hangen… Toen we zagen dat de bootVoyager heette en uit Antwerpen kwam, wisten we hoe de vlag er voorstond ! We werden goede buren na een stroef begin. De bemanning van de Voyager was de afgelopen jaren steeds in Frankrijk. Zij bleken slechte ervaringen te hebben met Nederlandse boten, speciaal als er een kroontje in hun vlag was verwerkt. In Verdun was het volgens hem nog steeds oorlog. Kapiteins, gekleed in blauwe blazers, in konvooi varend, houden op onwelvoeglijke wijze kade’s vrij voor ‘soortgenoten’. Dit gedrag had hem zeer onaangenaam getroffen. Wij hadden zo' n situatie helaas zelf ook al eens meegemaakt in Woudrichem. De rest van de Nederland hield volgens hem in Frankrijk plaatsen bezet, waar maar gratis voorzieningen zijn , soms maandenlang. Wij hebben in varend Europa helaas geen goede naam opgebouwd.

Wij lagen in Bad Saarow aan de Scharmützelsee. Een villadorp ten zuidoosten van Berlijn. Vanwege het gunstige klimaat met geneeskrachtige bronnen begin 1900 ontwikkeld volgens plan van een Frans landschapsarchitect. Vele rijke Berlijners, kunstenaars ( Maxim Gorski) en filmsterren uit de stomme- filmindustrie hebben er gewoond. Sinds 1928 werd Saarow ook erkend officieel als thermaal station. Hier werden de gouden 20e jaren gevierd ( denk aan de film Cabaret), tot de nationaal- socialisten aan de macht kwamen. De architectonische schatten, levensstijl en ambiance van toen z ijn nu nog steeds de charme van Bad Saarow met een zeer klein , maar prachtig stationnetje. Na de tweede WO zijn de Russen in de verlaten villa’s getrokken en hebben heel Bad Saarow tot verboden gebied verklaard voor Oostduitsers. Na de Wende is van een totaal uitgewoond en vervallen dorp een modern kuuroord gemaakt en veel villa’s werden in oude glorie hersteld. Niet allemaal. Onze bevriende Belg was in zijn werkzaam leven bouwondernemer van villa’s in de omgeving van Antwerpen en was er achter gekomen dat op de niet opgeknapte villa’s een claim van meestal Joodse nazaten rust. Deze verjaren in Duitsland immers nooit. Maar zijn wel een smet in dit kleine maar mooie dorp, Er kan tot die claims erkend worden niets mee worden gedaan en dat kan jaren duren En zo zijn de spookachtige ruïnes in overwoekerde tuinen hier wederom een herinnering aan het verleden.

deel 29

Onze dochters hadden wel weer eens zin om langs te komen : “Zorgen jullie voor een goede opstapplaats vanaf de Autobahn, het weer moet uitstekend zijn en graag goed zwemwater”. Er was zelfs een geschikt badpak voor aangeschaft. Wij kozen Brandenburg uit met een goede parking en hebben voor prima zwemwater gezorgd. En ook het weer zat mee : 2 dagen 26-32 graden. Het is een weekend geworden ‘met stip’, waar wij nog graag aan terug denken. Een Vage Gast ( zo vaag is hij trouwens ook niet meer : hij blijkt zelfs een eigen kledinglijn te hebben !) heeft onze dochters veilig naar Brandenburg en naar de boot gebracht. Noortje kwam geheel rood gestippeld aangezet en Fransje zwart-wit met een witte (Apple) laptop. ‘s-Avonds is het bij ons op de boot gebruikelijk Rummie te spelen, een luidruchtig spel met kaarten, kopen voor een ander dat doet, bluffen en geluk hebben. Hoewel Robbie nog zo zei : Noortje is er altijd als de ‘stippen’ bij, heeft Fransje dit keer ruimschoots gewonnen.

Het was een prachtige heldere nacht, zonder wind met een sterrenhemel,zoals bij ons in Aalsmeer helaas nooit meer zal voorkomen. Robbie, Noortje en ik hebben onze kennis over de sterren kunnen uitwisselen,zoals de melkweg, het steelpannetje en de noorderster. Weet je nog Noortje,in Beauchamps,toen wij in de nacht van de vallende sterren met zijn allen buiten hebben geslapen, beschermd door Corgi’s ? Hoe lang zou dat geleden zijn ?

De kinderen zijn zondagsnamiddags weer naar Amsterdam vertrokken. De volgende dag gingen ook wij weg uit Brandenburg en hebben aangelegd rond 3 uur in Werder. Een prachtige plek, waar we van de één wel en van anderen later weer niet aan de buitensteiger mochten liggen. We hadden aangelegd n.b. bij de Seglerverein EINHEIT ! Ze kregen onderling ruzie over de reglementen ! Rond 5 uur zat er plotseling een geringde duif op ons voordek uitgeput en verdwaald. We hebben toen een eerste hulppost voor postduiven ingericht met brood en water en de heren van de EINHEIT duidelijk gemaakt dat wij nu niet konden verhuizen. Toen iedereen vertrokken was ’s-avonds heb ik de ‘vredes’-duif, die inmiddels het hele dek had volgepoept, kunnen vangen. Daarna heb ik hem op een veilige plaats op het land neergezet om verder te recupereren. Hij vloog direct weg! Deze Seglerverein EINHEIT was ook voor hem teveel !

deel 28

Vanaf Dömitz de Elbe ‘hoch’ gefahren, tot aan Havelberg met een tussenstop in Wittenberge. Beide stadjes lijken op de kaart heel wat. Voor de Wende een ca 9000 inwoners, thans nog slechts een 5500 ! Zo ziet alles er ook uit : veel leegstand, weinig mensen op straat en weinig winkels. Bij Havelberg gingen wij de Untere Havel op richting Brandenburg. Je komt dan langs Rathenow, ook geen gezellig stadje. Al voor de oorlog werden daar straten onteigend en de bewoners weggestuurd om kazernes te bouwen voor 4 leger-regimenten ( door een Duitser mij verteld die als 10-jarige dit meemaakte en daar nog kwaad over is ). De Russen en de Oost-Duitsers hebben ook niet veel bijgedragen aan stedelijk schoon. Wat er nog over was aan de Altstad zijn een paar vakwerkhuisjes rond de kerk en een monument van natuurlijk weer Frederik de Grote. Daaromheen zijn enorme DDR woonkazernes gebouwd

Het is nu gewoon voor ons geworden, want je komt ze over tegen : Biergartens met grof houten tuinmeubilair, makkelijk in elkaar te zetten . Als je een houten boot hebt gebouwd is dit een eitje.. Onderaan de tekening nog een project van boomstammen. Wij kwamen een Fransman afkomstig uit het Loiregebied tegen, die bomen heeft geveild en uit dat hout een traditionele vissersboot uit die streek heeft gebouwd. De oversteek van de Rijn is hem slecht bevallen : de boot schepte soms water , maar hij heeft Berlijn gehaald. Een originele Fransman, mopperend over zijn slechte internetontvangst met zijn vodafone-stick op zijn Apple-tje. Geen zin in zagen of timmeren ? Je kan een kant en klaar vlot huren voor een avontuurlijke vakantie. Veel van die vlotten gezien hier. Zie : http://www.rentafloss.de/

Eén kilometer voor een sluis in de Untere Havel werden wij gewaarschuwd door een Duitse boot dat wij voorzichtig moesten varen want er was verderop een boot in problemen. Later vernam ik dat deze man zelf die boot uit de sluis gesleept had, verderop los had gegooid en de bemanning ‘noch eine gute Reise’ had toegewenst ! Midden op het water troffen wij 2 nerveuze types aan die de motor van hun boot steeds starten, gas gaven, maar niet vooruitkwamen. Wij hebben deze heren naar de kant gesleept en zo kwamen wij samen in Bahnitz terecht. Neen, niet Bah niks, maar Bahnitz. Het bleek zo’n charmant, meer Frans dan Duits dorp, dat wij besloten daar te overnachten. Voor stroom moest je de sleutel halen in de Dorfstrasse , de enige straat. Ik kreeg 2 sleutels mee, de ene was om het kastje te openen voor de stekker, de andere voor de geldkist….. Goedgevuld ,want voor stroom moet je 1 euro per uur betalen. Ik voelde me net een Amsterdamse parkeerwachter ! Het is een dorp van 170 inwoners, waarvan een dozijn kunstenaars, die direct na de Wende hier naar toe verhuisd zijn en de leegstand meer dan smaakvol gerestaureerd hebben. Er is één rechte straat met grote boerderij(hoven) aan beide zijden. Een voetpad ,dan een grasveld van 20 meter met grote en vooral oude bomen en een weg in het midden. In sommige huizen wonen al sinds 1681 nazaten van de zelfde familie. Aan het eind van de straat staat het vermoedelijk kleinste kerkje van Duitsland. Inmiddels was de bemanning van de gestrande boot erachter gekomen dat , je raadt het al, de schroef in de sluis onvrijwillig was achtergebleven ! De beide sleutels heb ik teruggegeven met uitleg. De beste vrouw , die ze in ontvangst nam, begreep al niet waar de tweede sleutel voor diende …

deel 27

Op de Elbe stroomopwaarts over 80 km maar 3 vrachtschepen en 15 plezierjachten ( en de Wasserpolizei natuurlijk !) tegengekomen, bij 2,00 meter water in de vaargeul. Er wordt vreselijk moeilijk gedaan vooral door Nederlanders, die we ontmoeten over de waterstand. Maar het komt echt zelden voor dat er maar ca 1 meter diepte is en er een vaarverbod is. De vaargeul wordt aangegeven door gele kruizen voor de ene kant of een kwart gedraaid voor de andere kant , als dat de aangeraden vaargeul is. Je wordt geholpen door de bekende rode en groene boeien. Op afstand lijken die tegen de zon in net mensen die half in het water staan en niet verder durven ; dichtbij gekomen zijn het toch rode of groene boeien die door de stroom ( 5 km ) heen en weer swaffelen ! Die overgangen van de ene kant van de Elbe naar de andere kant moet je een beetje ‘swingend ‘ nemen en niet te direct zoals Elsbeth getekend heeft, anders schrik je van 40-50 cm diepte en de alarmen die dan afgaan. Immers, op een stromende rivier vastzitten is geen pretje. Een Duitser vertelde mij dat hij een half uur vastzat op de Elbe, ondanks vruchteloze pogingen om los te komen. Een ( ook door hem verfoeide) Bayliner kwam met grote snelheid langs en maakte zulke grote hekgolven dat zijn boot werd opgelicht en hij toch los kwam !

De Elbe was destijds deels grens tussen Oost- en West-Duitsland en daardoor 45 jaar verwaarloosd . In die tijd is door de West-Duitsers het Elbe-Seitenkanal gegraven om vaarverbinding te hebben tussen het Ruhrgebied en Hamburg. Men is na de Wende nog steeds bezig met achterstallig onderhoud van de Elbe. De VOPO- uitkijkposten over de Elbe zijn nog een restant uit die DDR-tijd.

Ziehier een voorbeeld van ons dagelijks uitzicht in een haven, nu in Wittenberge aan de Elbe. Al 4 maanden vrijwel dagelijks een fantastisch uitzicht vanaf ons achterdek. Een grote boot heeft het voordeel dat je bijna altijd een plaats aan de buitensteiger krijgt. Je legt de boot zo gunstig mogelijk aan t.o.v. de wind en de zon. Met een wijntje voor Elsbeth en een biertje voor mij zittend op het achterdek is het elke dag feest !

deel 26

deel 26

We hebben een probleem . Elsbeth zegt : als ik hier stamp, komt dáár water uit. De grond op het achterdek ‘ sopt en klotst’ De vorige eigenaar heeft een laminaatvloer , type teakdek gelegd. D.w.z. op het bovendek geplakt en afgekit met sikaflex. Waarschijnlijk is zo langzamerhand de kitlaag gaan lekken en is er water onder gekomen. Om te kijken hoe erg het was heb ik wat ‘ontluchtingsgaatjes’ geboord. En toen zijn wij gaan stampen: het water spoot eruit. De bedriegertjes van Kasteel Rosendaal bij Arnhem zijn er niets bij. We hebben aan verbaasde boten uitgelegd, dat dit onze dagelijkse oefeningen zijn van ‘Nederland Beweegt’ , de gymlessen elke werkdag om 9 uur ’s-ochtends op NED 1. Gelukkig hebben we geen TV aan boord en bleven deze oefeningen beperkt tot één dag !

De volgende halteplaats was Neustadt-Glewe. Direct na de sluis is rechts een haven aan de voet van een heuvel , waarop een oude” Burg” staat. Beide zijn met Europese gelden gerestaureerd. Van beiden hebben we gebruik gemaakt. In de Burg is een fris restaurant met jonge mensen en met terras op het gras buiten de muren met prachtig uitzicht van boven af op park en boot. Voor 9 euro hier een prima paella gegeten !

Waar we ook varen, overal komen we in het vroegere Oost-Duitsland , langs de meren en kanalen in de bossen verscholen kleine zomerhuis(jes) tegen, al dan niet met volkstuintjes in Klein-Gärtnerparken. Vanwege de Russische overheersing Datsjas genoemd. Ieder Berliner droomt nu nog van een huisje in Klein-Venedig rondom Rahnsdorf een vissersdorp ten zuid-oosten van Berlijn bij de Müggelspree. De huisjes met grond op de beste plekken zijn direct na de Wende door West-Duitsers opgekocht en vervangen door te grote villa’s op een te klein stukje grond. Een rijtje van oude huisjes, verscholen in een donker bos heeft Elsbeth getekend. Elk met een satelietschotel want in het weekend : Füssbal müss sein !

deel 25

Af en toe passeer je een dorp, zoals Lübz. Daar staat een grote brouwerij , de plaatselijke Heineken, overigens prima bier ! We kwamen in een vrijwel lege haven aan en konden met moeite een ligplaats krijgen. Want tegen de avond kwamen er vele huurboten aan van Nichols. Het was vrijdag : wisseldag voor de huurboten. De volgende ochtend werd door een team van Nichols de boten efficiënt schoongemaakt en de losgeraakte rubberranden weer met grote hamers in het polyester ‘terug geslagen ‘ ! ‘s-Middags kwamen de nieuwe kapiteins en hun matrozen. Koffers werden aan boord gebracht en leeg weer in de auto’s terug gezet en daarna gingen de vrouwelijke matrozen de boten opnieuw schoonmaken ! … De kapiteins kregen instructie waar alle knoppen voor dienden en mochten uiteindelijk de box uitvaren ( Es isst kein Formule Eins ! Und man hat kein Bremse !) de boot naar rechts, daarna naar links draaien en weer de box in met de bemanning aan dek om te leren aanleggen : Nein noch nicht fastlegen vorn ! En vervolgens Kapitän : sehr wichtig , mann muss beim Anlegen gut kommunizieren ! Ja en daarna mogen ze de haven zelf uitvaren . Dit alles met een koud Lübzer bier op het achterdek echt zelf gezien en gehoord !

Ongeveer halverwege de Muritz-Elde- Wasserstrasse kan je via het Storkanal naar Schwerin tussen enorme karpervijvers door varend. In het nationaal park van de Muritz hebben wij vanuit Waren 30 km gefietst, maar geen van de vele Seedadlers gezien, die daar broeden.. Bij ons heten ze visarenden, bijna 2,50 meter vleugelwijdte, ‘vliegende deuren ‘ als bijnaam . Seeadlers heten tegenwoordig geen Raubvogel meer. Deze vogel is het symbool van Duitsland en om minder ‘aggressief ‘ over te komen spreekt men nu liever van Greiffvogel ! Wij zagen er één opgezet in een museum in Waren en… in het echt langs het Storkanaal ! Zeer imposant om ze te zien vliegen. Daarvoor hadden wij al links 2 reeën langs het kanaal in een weiland zien wegrennen en kraanvogels links aan de andere kant : onze dag kon niet meer stuk. Behalve toen een ( volgens Elsbeth dertienjarig ) rotjoch , die als en duveltje uit het doosje voor Tarzan oefende en tussen de bomen aan een touw vlak boven de boot zweefde.

Na een 25 km Storkanal kom je op de Schweriner See ( na de Muritz het 2e grootste meer ), waar direct links het sprookjesachtig Schloss opvalt met zijn 318 torens, sommigen zelfs verguld. Na de Wende is dit Schloss gerestaureerd. Alleen het herstel van de fundering koste al meer dan 100 miljoen euro ! Er waren 2 subsidiepotjes : Het parlement van de deelstaat Meckelenburg-Vorpommern ging er zitting houden na de Wende en er was een potje voor restauratie van alle Pruisische ‘Schlösser’ ( via de EEG). Maar dan heb je ook wat. Walt Disney had dit niet beter kunnen bedenken. Veel marmer is geschilderd en de plafonds zijn van papier-maché. In de paleistuinen werd dit jaar de ‘BUGA ‘ gehouden : de Bundesgartenshow, een soort Floriade, met ruim 8 jaar voorbereidingstijd, een happening , waar bijna heel Duitsland naar toe is geweest , hebben we het idee. Wij lagen gelukkig rustig om de hoek bij het Schwanenhalbinsel bij de Segelverein van 1894 , met een prachtig gerestaureerde clubhuis en voor ons elke avond een fantastisch uitzicht over het meer. Overdag kan je ook hiervandaan vanaf de steiger bij de Segelverein met een watervliegtuig rondvluchten maken. Voor ons heeft het kasteel een vaderlands tintje. Alhoewel er weinig van te merken valt en geen schilderij in het kasteel van hem hangt is hier Heinrich geboren als 13e kind van Friedrich Frans de tweede. Heinrich ? Bij ons beter bekend als Hendrik, na zijn huwelijk met Wilhelmina als Prins Hendrik, Groothertog van Meckelenburg, niet hoog genoeg in de ‘rangorde’ om Prins van Oranje , maar slechts Prins der Nederlanden te worden , ondanks het grote kasteel van zijn vader !

deel 24

In Robel was ik aan het internetten : benieuwd naar de weersvoorspellingen in Waren, het grootste stadje aan Die Muritz. Via het weerbericht kon je via een webcam ook een kijkje nemen in de Stadthafen en wist precies waar ik moest aanleggen om goed in beeld te komen ! Aangelegd en ingelogd zagen wij onze boot direct liggen ! Wij zijn inmiddels computerjunks geworden. Met een Duitse Vodafonestick koop je tijd in voor ongelimiteerd dataverbruik. In mei en juni was dat nog 5 euro/24 uur, nu is dat 10 euro voor een hele week. En dat 2x zo snel als met mijn T-mobilestick in Nederland. We bellen via skype voor 1 eurocent/minuut naar Nederland, mailen, kijken naar het journaal via uitzending gemist. En voor het weer van de komende 14 dagen naar buienradar of wetteronline.de. Mits je in een gebied zit met goede ontvangst. Dat kan soms beter. In Waren hebben we veel mensen gemaild , slechts weinigen hebben de boot herkend. Hij lag er toch echt aan de meest linkse steiger aan de kopse kant Het beste te zien op de webcam van 20.00 uur, toen de zon minder fel was !

Onderweg stopten we in Malchow in wederom de Stadthafen. Havens zijn hier echt uit de grond gestampt. Een betonnen hoofdsteiger met piepende scharnierende aangehaakte zijsteigers, drijvend gehouden door plastic vaatjes ‘lucht’. Je kunt er alleen een lijn aan vast maken en om op en van boord te gaan. Maar in geen geval je volledige schoonfamilie tegelijk aan boord te laten komen via zo’n steiger. De familie van onze buren, uitgenodigd om een dagje mee te varen, bleek goed gevuld en goed gehumeurd te zijn Ze kwamen met zijn allen deze steiger oplopen. Gelukkig was het zwemwater warm en kregen ze zelf de slappe lach toen ze tot aan hun knieën in het water stonden. En zo mochten wij ook hartelijk meelachen !

Na Plau kom je op een kanaal, de Muritz-Elde-Wasserstrasse , 120 km lang tot aan de Elbe, soms net iets breder dan de Westeinderdijksloot en met slechts 50 cm water onder de kiel bij het passeren van tegemoetkomende boten Je vaart uren door bossen en weilanden . Je ziet kilometers ver geen huizen en je komt zelden een boot tegen ( het “alleen op de wereld “-gevoel ! ). Je dieptemeter kan je beter uitzetten, want die geeft constant alarm af door de waterplanten waar je door of langs vaart. Af en toe passeer je een dorp. Alsof je door de oude albums van Verkade , deel In Sloot en Plas, vaart. De boot, die ons de tegen de kant wist te krijgen, was een grote Nederlandse fietsboot uit Zutphen, die plotseling om de bocht kwam en niet uit de vaargeul kon. Met een handbreedte tussen ons in en “een bedankt buurman” bij het passeren was dit een penibel moment.

deel 23

Vanaf Berlijn ga je via sluizen ca 50 meter omhoog naar Die Muritz, het grootste meer in dit gebied 117 km2 groot ( ter vergelijking het IJsselmeer 1100 km2 ), om daarna richting Elbe weer die 50 meter omlaag te gaan. Voor de 2e WO was het grootste gebied van Meckelenburg-Vorpommern in bezit van een 20-tal families, die het vnl. gebruikten als jachtgebied en nauwelijks bebouwing toelieten. In de Oost-Duitse tijd was het niet erg interessant om dit gebied (industrieel dan wel als landbouwgrond) te ontwikkelen. En zo is het nog steeds een dunbevolkt gebied met weinig huizen/boerderijen, ongerept. Na de Wende is het een Nationaal park geworden. ( het ‘Land der Duizend Meren’ met 600 km fietspad ). Een lust om te varen, een waar watersportparadijs. In deze streek hebben ze groot ontzag voor Die Muritz en ons gewezen op gevaarlijke grondzeeën als je bij veel wind te veel bij de ( ondiepe) kanten komt.. Toen wij daar aankwamen brak er net een hevig onweer los met veel regen Omdat je het gebied niet kent hebben we een ligplaats gezocht in Rechlin. Overigens een dorp van 10x niks, alleen een bootverhuurstation en veel muggen. Dat merkte Elsbeth toen ze op de jaarlijkse kermis ( ook 10x niks) met een suikerspin in de hand naar de boot liep. Ze moest snel dooreten want die roze suikerspin bleek een goede "vliegenvanger" te zijn !

Röbel, halverwege die Muritz was de volgende stop. Dit was wel een leuk dorp. Om acht uur kwam er een grote huurboot aanmeren met een 10-tal mannen, ruim getatoeerd. Zij werden verwelkomd met een speciaal begroetingsritueel door vrienden op de kade , die hun motoren net hadden geparkeerd… Iedereen ging daarna van boord en kwam terug om 11.30 uur. Er werden flessen bier geopend en de volumeknop ( met discodreun) op maximum gezet. Op omringende boten werd voorzichtig met gordijntjes geschoven. Na 10 minuten, ik zat nog te internetten, heb ik Telefon /Polizei/Robel gegoogled en ja hoo , er verscheen een nummer. Via Skype gebeld maar aan de dienstdoende agent hoefde ik niets meer uit te leggen. Vanachter vele gordijntjes was kennelijk al gebeld en de agent was al op de hoogte : hij verzekerde mij dat binnen 10 minuten der Polizei da war.. Twee agenten liepen de steiger op en juist aangekomen bij de huurboot begon op dat moment een minutenlang vuurwerk, afgeschoten vanaf het voordek en iemand werd luid toegezongen. Tot mijn verbazing bleven de agenten rustig staan en na afloop vroegen zij wie der Kapitän was. Na wat gemorrel kwam die tevoorschijn. Er volgde een rustig gesprek van 1 minuut, de agenten liepen terug naar de auto, reden weg en tot onze verbazing is het de hele nacht rustig gebleven ! ’s-Ochtends vroeg om half zeven zijn ze stilletjes weggevaren, nog steeds met bierflessen in hun hand.

Vanouds her is in dit gebied veel watersport. Een dunbevolkt gebied, dus kwam men van verre . Zo zijn veel watersportverenigingen opgericht rond 1900 ( zoals Nieuwe Meer of Westend) en zelfs voor iedere boot apart een botenhuis, op palen gebouwd, met verblijf erboven , zoals in deze regio. Een mooi voorbeeld is in Röbel, waar een oude zeilvereniging deze botenhuizen beheert en tegenwoordig worden ze zelfs als Feriënhauser verhuurt . Je komt ze overal tegen. Deze bijzondere reeks huizen van bruin geteerd hout met rieten dak, ons uitzicht vanuit de boot in Röbel, was Elsbeth een tekening waard.